Malarz, ilustrator, grafik, scenograf, publicysta i krytyk sztuki. Uczył się rysunku u Aleksandra Kokulara w Liceum Warszawskim oraz pobierał prywatnie lekcje malarstwa u Józefa Paszkiewicza. Od 1830 roku studiował na Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego (malarstwo u Antoniego Brodowskiego i Aleksandra Blanka oraz rze¼bę u Pawła Malińskiego a także litografię) oraz na akademiach w Dre¼nie (1832-35 ) i Monachium (1835-40, m.in. u Juliusa Schnorr von Carolsfeld). Od 1836 roku był członkiem monachijskiego Kunstvereinu. W roku 1846 powrócił do Warszawy, gdzie prowadził własną pracownię. Specjalizował się w malarstwie historycznym z dziejów Polski (od roku 1840), przedstawianiem współczesnych wydarzeń oraz w malarstwie religijnym. Rzadziej malował portrety - przede wszystkim własnej rodziny, choć wśród sportretowanych postaci znalazł się także Joachim Lelewel. Jego twórczość znajdowała szerokie uznanie w oczach współczesnych, czego świadectwem są nagrody otrzymywane od królów Saksonii i Szwecji, czy przyjęcie go w poczet członków Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Był także członkiem Komisji Historii Sztuki Akademii Umiejętności w Krakowie i współzałożycielem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, a także jego wiceprezesem. W latach 1865-68 wchodził w skład Rady Zarządzającej Klasą Rysunkową. Zarówno w czasach studenckich, jak i pó¼niej odbywał częste podróże po Europie Zachodniej. Około 1871 roku porzucił malarstwo, zajmując się przede wszystkim krytyką artystyczną i badaniami sztuki dawnej, pozostawiając swoje zamysły w szkicach i kartonach. Wśród jego dzieł należy wymienić cykl Wizerunki królów polskich (1860), obraz Obrona Trembowli (1840), Wydobycie zwłok Wandy (pierwsze szkic z roku 1845), Pogrzeb pięciu ofiar manifestacji w Warszawie w roku 1861 (1861) i wiele innych. Rysunek, będący najprawdopodobniej projektem malowidła ściennego, umieszczonego w lunecie, przedstawia trzy postacie kobiece - siostrzane sztuki. Z lewej - personifikacja sztuk pięknych: malarstwa, rze¼by i architektury - siedzi na gzymsie (symbolizującym architekturę), maluje obraz a przy sztalugach stoi popiersie kobiety bogini Ateny. Środkowa postać z lirą unosząca się w powietrzu -to personifikacja poezji. Z prawej strony przy portatywie, o który oparta jest wiola (lub wiolonczela) siedzi personifikacja muzyki.
Ołówek, tusz, papier;
12,5 x 20,2 cm w świetle passe-partout
Sygnowany l.d.: monogram AL na gzymsie | A. Lesser rysował 1860 r.
Malarz, ilustrator, grafik, scenograf, publicysta i krytyk sztuki. Uczył się rysunku u Aleksandra Kokulara w Liceum Warszawskim oraz pobierał prywatnie lekcje malarstwa u Józefa Paszkiewicza. Od 1830 roku studiował na Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego (malarstwo u Antoniego Brodowskiego i Aleksandra Blanka oraz rze¼bę u Pawła Malińskiego a także litografię) oraz na akademiach w Dre¼nie (1832-35 ) i Monachium (1835-40, m.in. u Juliusa Schnorr von Carolsfeld). Od 1836 roku był członkiem monachijskiego Kunstvereinu. W roku 1846 powrócił do Warszawy, gdzie prowadził własną pracownię. Specjalizował się w malarstwie historycznym z dziejów Polski (od roku 1840), przedstawianiem współczesnych wydarzeń oraz w malarstwie religijnym. Rzadziej malował portrety - przede wszystkim własnej rodziny, choć wśród sportretowanych postaci znalazł się także Joachim Lelewel. Jego twórczość znajdowała szerokie uznanie w oczach współczesnych, czego świadectwem są nagrody otrzymywane od królów Saksonii i Szwecji, czy przyjęcie go w poczet członków Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Był także członkiem Komisji Historii Sztuki Akademii Umiejętności w Krakowie i współzałożycielem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, a także jego wiceprezesem. W latach 1865-68 wchodził w skład Rady Zarządzającej Klasą Rysunkową. Zarówno w czasach studenckich, jak i pó¼niej odbywał częste podróże po Europie Zachodniej. Około 1871 roku porzucił malarstwo, zajmując się przede wszystkim krytyką artystyczną i badaniami sztuki dawnej, pozostawiając swoje zamysły w szkicach i kartonach. Wśród jego dzieł należy wymienić cykl Wizerunki królów polskich (1860), obraz Obrona Trembowli (1840), Wydobycie zwłok Wandy (pierwsze szkic z roku 1845), Pogrzeb pięciu ofiar manifestacji w Warszawie w roku 1861 (1861) i wiele innych. Rysunek, będący najprawdopodobniej projektem malowidła ściennego, umieszczonego w lunecie, przedstawia trzy postacie kobiece - siostrzane sztuki. Z lewej - personifikacja sztuk pięknych: malarstwa, rze¼by i architektury - siedzi na gzymsie (symbolizującym architekturę), maluje obraz a przy sztalugach stoi popiersie kobiety bogini Ateny. Środkowa postać z lirą unosząca się w powietrzu -to personifikacja poezji. Z prawej strony przy portatywie, o który oparta jest wiola (lub wiolonczela) siedzi personifikacja muzyki.