Jan Stanisławski - malarz, grafik, ilustrator i pedagog, twórca tzw. krakowskiej szkoły pejzażowej. Po ukończeniu studiów matematycznych rozpoczął naukę u Wojciecha Gersona w warszawskiej Klasie Rysunkowej. Kontynuował studia artystyczne w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza (1884-85) i w paryskiej pracowni E. A. Carolus-Durana (1885-88). Po studiach osiadł w Paryżu (do 1895) skąd wyjeżdżał kilkakrotnie do Polski i na Ukrainę. Odbywał liczne podróże zwiedzając Włochy, Hiszpanię, Szwajcarię, Niemcy, Austrię i Czechy. W roku 1897 został profesorem malarstwa krajobrazowego w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. W czasie swojej dziesięcioletniej pracy pedagogicznej wykształcił wielu znanych pejzażystów. Był znaną postacią krakowskiego środowiska artystycznego i żywo uczestniczył w życiu kulturalnym miasta - współpracował z kabaretem Zielony Balonik i kawiarnią Paon, był inicjatorem i współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (1897), członkiem Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana (1901) oraz wiedeńskiej Secesji. Malował bezpośrednio w plenerze pejzaże o małych formatach, w których w lapidarny sposób oddawał nastrój i wygląd krajobrazu. Stanisławski malował pejzaże z podkrakowskich wsi, chaty, wiatraki, sady, pasieki, łany zbóż, zagony kapusty, malował ruiny pobliskiego Tyńca, pejzaże z Podhala i ze swoich licznych podróży do Włoch. Do jego ulubionych motywów należały krajobrazy z Ukrainy. Wyjeżdżał tam nieomal co roku odwiedzając mieszkającą w pobliżu Kijowa matkę. Jeździł wówczas nad Dniepr, do Kijowa, Olszany, Białej Cerkwi, Pustowarni, Bojarki, Popówki. Na niewielkich tekturkach doskonale oddawał nastrój i klimat rozległych stepów Ukrainy z ich bodiakami i dziewannami, malował zakola Dniepru o różnych porach dnia i zmierzchu, chaty, chutory i złocące się swymi kopułami cerkwie.