Widok lasu świerkowego w słoneczny dzień, z błękitnymi cieniami drzew na śniegu. Między drzewami wije się strumień z płynącą zielonkawą wodą. W prześwicie między drzewami, w głębi, jaśniejące w słońcu domy.
Abraham Neuman, uczeń Jana Stanisławskiego i Leona Wyczółkowskiego, w omawianym obrazie reprezentuje wszystkie najlepsze cechy „Krakowskiej szkoły pejzażowej" - wrażliwość na naturę, na lokalne barwy i atmosferę miejsca. Umiejętność zanotowania na płótnie charakteru krajobrazu sprawia, że widz z Polski nie ma wątpliwości, iż jest to las i strumień z okolic u podnóża Tatr, które artysta znał z autopsji, gdyż mieszkał przez wiele lat w Zakopanem i w Nowym Targu. Na osobę Neumana, którego sztuka, syntetyzująca i barwę i kształty, wpisała się na trwałe w nurt modernistyczny malarstwa dwudziestolecia międzywojennego trzeba patrzeć z perspektywy, co pozwoli nam dostrzec niezaprzeczalne jej walory i wspólnotę pokoleniową z twórczością Stanisława Kamockiego, Stefana Filipkiewicza, Józefa Czajkowskiego i innych .