Klewer pochodził z niemieckiej rodziny osiadłej na terenie dzisiejszej Estonii. Studia ukończył w akademii petersburskiej w klasie S. M. Worobjewa i B. M. Clodta. W 1878 roku otrzymał tytuł akademika, a w 1881 został mianowany profesorem akademii petersburskiej. Specjalizował się w pejzażach, jego dzieła były cenione zarówno w Rosji, jak i poza jej granicami. W latach 1879-1891 wystawiał swe dzieła w największych ośrodkach niemieckich: Berlinie i Monachium. Twórczość Klewera wywodzi się z tradycji malarstwa akademickiego, które kładło duży nacisk na przekazanie nastroju, na oddanie wrażenia. Upodobał sobie szczególnie pejzaże zimowe, oświetlone zachodzącym słońcem. Interesowała go również przyroda w różnych porach roku i dnia. Niniejsza praca, pochodząca prawdopodobnie z 1884 (lub 1881) roku, przynależy do serii nastrojowych zimowych pejzaży, oświetlonych rozproszonym światłem, gasnącego dnia. Artysta wybierał do swych kompozycji malownicze motywy pejzażowe, często były nimi skupiska drzew, ukazując je w sposób monumentalny, kreśląc wielkość i trwałość natury.