Obraz reprodukowany w w kwietniowym numerze "Werandy" z 2012 r. w artykule Stanisława Gieżyńskiego Od awangardy do portretów wodzów rewolucji. Życie i twórczość Aleksandra Rafałowskiego.

Malarz i scenograf, reprezentant awangardy lat 20. XX w. Studia w latach 1913-1914 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jacka Malczewskiego i 1915-1922 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Edwarda Trojanowskiego. W l. 1922-1923 w pracowni Alexandra Archipenki w Berlinie.
Był członkiem-założycielem awangardowej Grupy Kubistów, Konstruktywistów i Suprematystów "Blok" (1924-1926 razem ze Strzemińskim i Kobro) oraz ugrupowania, które rozszerzyło założenia programowe "Bloku" - "Praesens" (1926-1929). Miał szereg wystaw indywidualnych, m.in. w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie (1926, 1928, 1929, 1937),
Galerie Sacrée du Printemps w Paryżu (1927) i Teatro Moderno w Rzymie (1929). Prezentował swą twórczość za granicą, m.in. w Berlinie (1923), Nowym Jorku (1926), Paryżu (1928, 1929), Brukseli (1928), Hadze i Amsterdamie (1929) oraz Pekinie (1952.

Indywidualny język malarski Rafałowskiego zawiera w sobie przetworzoną lekcję awangardy berlińskiej i paryskiej. Rytmiczna organizacja powierzchni obrazu, uporządkowanie form, budowa logicznie zamkniętych zespołów - to wyznaczniki jego twórczości z lat dwudziestych. Przełom lat dwudziestych i trzydziestych przynosi zasadniczy zwrot w zainteresowaniach artysty: fascynacja szarą codziennością, swoisty antyestetyzm, próby znalezienia malarskiego odpowiednika melancholijnej poezji ruder, krzywych parkanów, małomiasteczkowych podwórek.