Pejzażysta niemiecki malujący w duchu siedemnastowiecznych mistrzów flamandzkich i italianistów holenderskich. Bratanek i uczeń Christiana Georga Schütza st. (1718-1791). Podróżował po Nadrenii w 1789, Szwajcarii w 1799, jak również w góry Harzu, do Saksonii i Holsteinu. W jego twórczości daje się zauważyć szczególną fascynację malowniczymi widokami brzegów Renu.

Schemat krajobrazu, ukazujący widok z góry na malowniczy przełom rzeki wijącej się pomiędzy górskimi stokami i panoramę wzgórz w oddali, wywodzi się z twórczości takich siedemnastowiecznych pejzażystów holenderskich jak Jan Griffier (Amsterdam ok. 1645-1718 Londyn) czy Herman Swanevelt (Woerden ok. 1600-1655 Paryż). Ujęcie kompozycji w mocne ramy lateralne, które tworzą albo formy przyrody (drzewa, skały) albo - jak w przypadku prezentowanego dzieła - motywy architektoniczne, oraz repoussoir samotnego pierwszoplanowego drzewa, sięgają jeszcze dawniejszej tradycji pejzaży szesnastowiecznych. Tradycje te kontynuowali artyści niemieccy - stryj i bratanek Schützowie, dzielący te same imiona oraz zbliżony styl malarski. Na związek obrazka z Christianem Georgiem Schützem młodszym, poza charakterystyczną kompozycją nadreńskiego typu pejzażu o niewielkich rozmiarach, wskazuje rodzaj sztafażu i sposób malowania drzew o cienkich, giętkich pniach i delikatnym rysunku gałązek.
Obraz po pieczołowitej konserwacji.