Julian Fałat studiował malarstwo w latach 1869-71 i 1881-82 u W. Łuszczkiewicza i L. Dembowskiego w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych i w latach 1875-80 u A. Strähubera i J. Raaba w Akademii monachijskiej. W międzyczasie ( 1872-74), podejmował pracę jako rysownik na Ukrainie koło Humania, w Odessie, i w Szwajcarii. Po ukończeniu studiów wiele podróżował. Odwiedził Paryż, Rzym, Hiszpanię, a w roku 1885 odbył podróż dookoła świata. Zaproszony przez Wilhelma II, którego poznał na polowaniu u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu, w latach 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny cesarza. Powrócił do kraju w 1895. powołany na stanowisko dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Zmodernizował i zreformował tę uczelnię przekształcając ją w nowoczesną Akademię Sztuki (1900). Do roku 1909 pełnił w niej funkcję rektora a po przejściu na emeryturę zamieszkał (w 1910) w swojej posiadłości Bystra nieopodal Bielska-Białej. Znakomity i uznany malarz, wielokrotnie nagradzany, m.in. złotymi medalami berlińskiej i monachijskiej Akademii, członek Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, założyciel Konfraterni Artystów w Toruniu, był też w latach 1921-23 dyrektorem Departamentu Sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Malował polowania, najczęściej w zimowych krajobrazach, pejzaże, sceny rodzajowe, widoki architektury i portrety. Posługiwał się, po mistrzowsku opanowaną, techniką akwarelową; malował też olejno.