Jan Grubiński studiował malarstwo w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1896-1897 u J. Malczewskiego. Naukę kontynuował u R. Collina w Paryżu. Na stałe był związany z Warszawą. Tutaj wystawiał w salonach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych jako jej członek. Były to głównie pejzaże malowane techniką olejną lub pastelami. Ulubionym tematem malarza stał się w latach trzydziestych zimowy pejzaż wiejski, a także wnętrze lasu, ukazane w scenerii mroźnego powiewu wiatru okrywającego wszystko szronem, gdzie każdy szczegół tonie pod grubą warstwą skrzącego się śniegu. Artysta oddawał atmosferę zimowego dnia bardzo sugestywnie. Jego obrazy cieszyły się wielkim powodzeniem wśród przedwojennych koneserów.
olej, płótno; 68 x 108 cm;
sygnowany po lewej stronie u dołu: J. Grubiński
Jan Grubiński studiował malarstwo w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1896-1897 u J. Malczewskiego. Naukę kontynuował u R. Collina w Paryżu. Na stałe był związany z Warszawą. Tutaj wystawiał w salonach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych jako jej członek. Były to głównie pejzaże malowane techniką olejną lub pastelami. Ulubionym tematem malarza stał się w latach trzydziestych zimowy pejzaż wiejski, a także wnętrze lasu, ukazane w scenerii mroźnego powiewu wiatru okrywającego wszystko szronem, gdzie każdy szczegół tonie pod grubą warstwą skrzącego się śniegu. Artysta oddawał atmosferę zimowego dnia bardzo sugestywnie. Jego obrazy cieszyły się wielkim powodzeniem wśród przedwojennych koneserów.