Malarz, grafik i rysownik. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u W. Jarockiego, I. Pieńkowskiego i T. Axentowicza. W latach 1934-35 kontynuował naukę w Paryżu u J. Pankiewicza. W okresie międzywojennym wystawiał w TPSP w Krakowie oraz w IPS w Warszawie. Ponadto prezentował swoją twórczość w Wenecji, Paryżu i Nowym Jorku. Po wojnie objął katedrę malarstwa dekoracyjnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz, nieco później, w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Gdańsku. Był jednym z założycieli "Grupy Toruńskiej". Miał 20 wystaw indywidualnych w kraju, uczestniczył też w licznych ogólnopolskich przeglądach grupowych. Był laureatem wielu nagród, m.in.: srebrnego medalu na wystawie "Sztuka i Technika" w Paryżu w 1937r. i Nagrody Artystycznej Miasta Torunia.
Zamaszyste pociągnięcia pędzla, niespokojna faktura, doskonałe wyczucie barw przy schematycznym, uproszczonym traktowaniu formy to cechy charakterystyczne malarstwa Borysowskiego.