Obraz opisany i reprodukowany:
– Chris Sztyber, Mój drugi świat. My second World. Kolekcja Malarstwa Polskiego. Polish Painting Collection, s. 143, il. barwna.
O „zielonych“ pejzażach Nowosielskiego pisała Krystyna Czerni, wspominając wakacje w Ustroniu w 1987 roku: Miałam szczęście podpatrywać jego codzienną pracę. Było upalne lato, nastrój wakacyjny, niedzielny. Mistrz miał niewiele farb – głównie różne odcienie zieleni – i stary kolorowy kalendarz z widokami prawosławnych klasztorów i cerkwi: Ławra Poczajowska, Ławra Peczerska, małe łemkowskie śwątynie, wielkie monastery. Na świecie było słonecznie i zielono, Nowosielski popatrywał trochę przez okno, trochę w kalendarz i – jak Nikifor – wiedziony intuicją, malował małe zielone widoczki.
Nie byłby rzecz jasna sobą, gdyby i tu nie znalazł teoretycznej podbudowy. Czytał właśnie świeżo wydane listy impresjonistów i w tradycyjne wieczorne butady teologiczne wplatał peany na cześć francuskich malarzy i ich kolorystycznej świadomości. (Krystyna Czerni, Historia jednej przyjaźni, w: Mieczysław Porębski, Nowosielski, Kraków 2003, s. 270-271)
Jerzy Nowosielski (Kraków 1923 - Kraków 2011) w 1940 zaczął studia w Kunstgewerbeschule w Krakowie. W 1942 przebywał przez niecały rok w Ławrze św. Jana Chrzciciela pod Lwowem. Studiował tam sztukę malowania i historię ikon. Po powrocie do Krakowa w 1943 nawiązał ponowne kontakty z kręgiem przyszłej Grupy Krakowskiej. Po wojnie kontynuował studia w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa (1945-1947). Na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49 pokazał obrazy utrzymane w nurcie abstrakcji geometrycznej. W latach socrealizmu nie wystawiał, zajmując się w tym czasie scenografią oraz malowaniem cerkwi i kościołów. W 1955 w Łodzi zaprezentował swą pierwszą wystawę indywidualną, w 1956 wziął udział w XXVIII Biennale w Wenecji. W latach 1957-1962 był pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, następnie w Akademii krakowskiej, gdzie wykładał na Wydziale Malarstwa do przejścia na emeryturę w 1993. W drugiej połowie lat 50. osiągnął charakterystyczny styl aktów, pejzaży i scen figuralnych we wnętrzach, który zawdzięczał swej fascynacji ikoną i doświadczeniom z malarstwem sakralnym. W 1976 podjął na nowo realizacje monumentalne, wykonując m.in. malowidła ścienne, stacje Drogi Krzyżowej i projekty witraży w kościele Opatrzności Bożej w Wesołej pod Warszawą (1976-1979). Artysta powszechnie uznawany był za autorytet w dziedzinie sztuki zakorzenionej w wartościach duchowych.
Jerzy Nowosielski zmarł 21 lutego 2011 w Krakowie.
* Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).
olej, płótno,
27,0 x 35,0 cm,
sygn. na odwr. na płótnie g.: JERZY NOWOSIELSKI | 1988
Autentyczność obrazu skonsultowana z Andrzejem Szczepaniakiem – historykiem sztuki, kuratorem wystaw, dyrektorem wykonawczym Galerii Starmach, redaktorem, m.in. wydanych przez Skirę albumów Henryk Stażewski (2018), Jerzy Nowosielski (2019).
Obraz opisany i reprodukowany:
– Chris Sztyber, Mój drugi świat. My second World. Kolekcja Malarstwa Polskiego. Polish Painting Collection, s. 143, il. barwna.
O „zielonych“ pejzażach Nowosielskiego pisała Krystyna Czerni, wspominając wakacje w Ustroniu w 1987 roku: Miałam szczęście podpatrywać jego codzienną pracę. Było upalne lato, nastrój wakacyjny, niedzielny. Mistrz miał niewiele farb – głównie różne odcienie zieleni – i stary kolorowy kalendarz z widokami prawosławnych klasztorów i cerkwi: Ławra Poczajowska, Ławra Peczerska, małe łemkowskie śwątynie, wielkie monastery. Na świecie było słonecznie i zielono, Nowosielski popatrywał trochę przez okno, trochę w kalendarz i – jak Nikifor – wiedziony intuicją, malował małe zielone widoczki.
Nie byłby rzecz jasna sobą, gdyby i tu nie znalazł teoretycznej podbudowy. Czytał właśnie świeżo wydane listy impresjonistów i w tradycyjne wieczorne butady teologiczne wplatał peany na cześć francuskich malarzy i ich kolorystycznej świadomości. (Krystyna Czerni, Historia jednej przyjaźni, w: Mieczysław Porębski, Nowosielski, Kraków 2003, s. 270-271)
Jerzy Nowosielski (Kraków 1923 - Kraków 2011) w 1940 zaczął studia w Kunstgewerbeschule w Krakowie. W 1942 przebywał przez niecały rok w Ławrze św. Jana Chrzciciela pod Lwowem. Studiował tam sztukę malowania i historię ikon. Po powrocie do Krakowa w 1943 nawiązał ponowne kontakty z kręgiem przyszłej Grupy Krakowskiej. Po wojnie kontynuował studia w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa (1945-1947). Na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49 pokazał obrazy utrzymane w nurcie abstrakcji geometrycznej. W latach socrealizmu nie wystawiał, zajmując się w tym czasie scenografią oraz malowaniem cerkwi i kościołów. W 1955 w Łodzi zaprezentował swą pierwszą wystawę indywidualną, w 1956 wziął udział w XXVIII Biennale w Wenecji. W latach 1957-1962 był pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, następnie w Akademii krakowskiej, gdzie wykładał na Wydziale Malarstwa do przejścia na emeryturę w 1993. W drugiej połowie lat 50. osiągnął charakterystyczny styl aktów, pejzaży i scen figuralnych we wnętrzach, który zawdzięczał swej fascynacji ikoną i doświadczeniom z malarstwem sakralnym. W 1976 podjął na nowo realizacje monumentalne, wykonując m.in. malowidła ścienne, stacje Drogi Krzyżowej i projekty witraży w kościele Opatrzności Bożej w Wesołej pod Warszawą (1976-1979). Artysta powszechnie uznawany był za autorytet w dziedzinie sztuki zakorzenionej w wartościach duchowych.
Jerzy Nowosielski zmarł 21 lutego 2011 w Krakowie.
* Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).