Późnoromantyczny pejzaż ukazujący bogactwo form przyrody powstał około połowy XIX wieku. Malarz połączył w jedną całość wiele różnorodnych elementów, jak stawy, potężne, rozłożyste drzewo zajmujące centralną część kompozycji, drewniany mostek i zarysy miasteczka na horyzoncie. Malowniczość scenerii oraz wyrazisty, głęboki światłocień tworzą atmosferę typową dla późnoromantycznych dzieł powstałych głównie w Niemczech, Holandii i w Europie Środkowej. Istotną cechą tego krajobrazu jest oparcie się na tradycji holenderskiego malarstwa krajobrazowego XVII stulecia. Widać to szczególnie w sposobie ukazania płaskiego pejzażu z wodą, nad którym góruje niebo pokryte chmurami, w studiach roślinności oraz w nisko usytuowanej linii horyzontu.