Wystawiany:
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Warszawie; 23 maja - 9 sierpnia 1992
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Poznaniu; 22 sierpnia - 25 października 1992 r.
"Eugeniusz Zak 1884-1926", Muzeum Narodowe w Warszawie, 2004
Malarstwo polskie kolekcji Wojciecha Fibaka, Muzeum Narodowe w Szczecinie, grudzień 1999 - marzec 2000
Reprodukowany:
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, WAiF - Auriga, Warszawa 1992, il. str. 153
Katalog wystawy "Eugeniusz Zak 1884-1926",pod red. Barbary Brus Malinowskiej, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2004, il. barwna str.103
pozycja 71.
Tanikowski Artur, Eugeniusz Zak., Pogranicze 2003, il. barwna poz.117, str.117
Katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Szczecinie, Szczecin, 1999
Eugeniusz Zak to nazwisko, które wywarło istotny wpływ na obraz polskiej sztuki dwudziestolecia międzywojennego. Jego twórczość kształtowała się i dojrzewała w orbicie tradycji i współczesności sztuki francuskiej. Przyjechał do Paryża w gorącym dla historii sztuki momencie kształtowania się nowych tendencji. Narodziny kubizmu, fowizmu i surrealizmu - wszystko to działo się na jego oczach i pobudzało wyobraźnię. Został nazwany "najbardziej paryskim z Polaków" i obok Kislinga i Makowskiego stał się ulubieńcem kolekcjonerów i historyków sztuki.
Swoje obrazy tworzył w pewnej zamkniętej formie, którą wypełniał pełną niuansów kolorystyką, lirycznym nastrojem i melancholią. Oferowany obraz jest dziełem klasy muzealnej; stanowi on znakomity przykład rozwijanego przez artystę w wielu wariantach w latach 1910-23 motywu kochanków, rybaków, żeglarzy i pasterzy harmonijnie wtopionych w pejzażowe tło, często tło skalistego morskiego wybrzeża z dominującą bryłą starego zamku. Wątek ten stanowił swoistą trawestację pastoralnego nurtu w malarstwie XVIII-wiecznym - sentymentalnych sielanek, idylli i fetes champetres. Liryczny, melancholijny nastrój tych scen tworzy wyrafinowana gama barwna złożona z nasyconych brązów, błękitów, zieleni i różów. Motyw ten, artysta rozwijał od swej wczesnej twórczości (od 1906 roku) aż do śmierci w 1926.
Z uwagi na wyjątkowe walory artystyczne "Pejzaż z żeglarzami" budzi niekwestionowany zachwyt historyków sztuki i jest niekwestionowanym kolekcjonerskim rarytasem.
olej, płótno; 53 x 65,5 cm
sygn. p.d.: Eug. Zak
Wystawiany:
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Warszawie; 23 maja - 9 sierpnia 1992
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, Muzeum Narodowe w Poznaniu; 22 sierpnia - 25 października 1992 r.
"Eugeniusz Zak 1884-1926", Muzeum Narodowe w Warszawie, 2004
Malarstwo polskie kolekcji Wojciecha Fibaka, Muzeum Narodowe w Szczecinie, grudzień 1999 - marzec 2000
Reprodukowany:
Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków, WAiF - Auriga, Warszawa 1992, il. str. 153
Katalog wystawy "Eugeniusz Zak 1884-1926",pod red. Barbary Brus Malinowskiej, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2004, il. barwna str.103
pozycja 71.
Tanikowski Artur, Eugeniusz Zak., Pogranicze 2003, il. barwna poz.117, str.117
Katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Szczecinie, Szczecin, 1999
Eugeniusz Zak to nazwisko, które wywarło istotny wpływ na obraz polskiej sztuki dwudziestolecia międzywojennego. Jego twórczość kształtowała się i dojrzewała w orbicie tradycji i współczesności sztuki francuskiej. Przyjechał do Paryża w gorącym dla historii sztuki momencie kształtowania się nowych tendencji. Narodziny kubizmu, fowizmu i surrealizmu - wszystko to działo się na jego oczach i pobudzało wyobraźnię. Został nazwany "najbardziej paryskim z Polaków" i obok Kislinga i Makowskiego stał się ulubieńcem kolekcjonerów i historyków sztuki.
Swoje obrazy tworzył w pewnej zamkniętej formie, którą wypełniał pełną niuansów kolorystyką, lirycznym nastrojem i melancholią. Oferowany obraz jest dziełem klasy muzealnej; stanowi on znakomity przykład rozwijanego przez artystę w wielu wariantach w latach 1910-23 motywu kochanków, rybaków, żeglarzy i pasterzy harmonijnie wtopionych w pejzażowe tło, często tło skalistego morskiego wybrzeża z dominującą bryłą starego zamku. Wątek ten stanowił swoistą trawestację pastoralnego nurtu w malarstwie XVIII-wiecznym - sentymentalnych sielanek, idylli i fetes champetres. Liryczny, melancholijny nastrój tych scen tworzy wyrafinowana gama barwna złożona z nasyconych brązów, błękitów, zieleni i różów. Motyw ten, artysta rozwijał od swej wczesnej twórczości (od 1906 roku) aż do śmierci w 1926.
Z uwagi na wyjątkowe walory artystyczne "Pejzaż z żeglarzami" budzi niekwestionowany zachwyt historyków sztuki i jest niekwestionowanym kolekcjonerskim rarytasem.