Wiktor Korecki uczył się w Szkole Rysunkowej N. I. Muraszki. W 1921 r. przeniósł się do Warszawy. W okresie międzywojennym wystawiał swoje obrazy w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, m.in. brał udział w czterech wystawach zbiorowych. Po upadku powstania warszawskiego, w czasie którego spłonęła jego pracownia wraz ze zgromadzonymi tam obrazami, znalazł się w Pruszkowie, skąd został wywieziony do obozu pracy w Lipsku. Po powrocie do kraju, w 1946 r., zamieszkał w Komorowie pod Warszawą, później w Milanówku.
Ulubionym tematem malarza były nastrojowe pejzaże z terenów Mazowsza, przede wszystkim zachody słońca, łąki, podmokłe lasy, rozlewiska, motywy starych chat, młynów wodnych. W tych ujęciach widoczne są wpływy innych pejzażystów, m.in. J. Chełmońskiego i J. Rapackiego. Był artystą lubianym, jego prace cieszyły się popularnością wśród nabywców, stąd duża ilość w jego twórczości obrazów przedstawiających polskie krajobrazy.
przed 1939 r.
Olej, tektura; 25 x 34,5 cm
Sygnowany czarnym olejem p.d.: WIKTOR KORECKI
Wiktor Korecki uczył się w Szkole Rysunkowej N. I. Muraszki. W 1921 r. przeniósł się do Warszawy. W okresie międzywojennym wystawiał swoje obrazy w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, m.in. brał udział w czterech wystawach zbiorowych. Po upadku powstania warszawskiego, w czasie którego spłonęła jego pracownia wraz ze zgromadzonymi tam obrazami, znalazł się w Pruszkowie, skąd został wywieziony do obozu pracy w Lipsku. Po powrocie do kraju, w 1946 r., zamieszkał w Komorowie pod Warszawą, później w Milanówku.
Ulubionym tematem malarza były nastrojowe pejzaże z terenów Mazowsza, przede wszystkim zachody słońca, łąki, podmokłe lasy, rozlewiska, motywy starych chat, młynów wodnych. W tych ujęciach widoczne są wpływy innych pejzażystów, m.in. J. Chełmońskiego i J. Rapackiego. Był artystą lubianym, jego prace cieszyły się popularnością wśród nabywców, stąd duża ilość w jego twórczości obrazów przedstawiających polskie krajobrazy.