Studiował w l. 1909-14 w krakowskiej ASP u S. Dębickiego, J. Pankiewicza i K. Laszczki. W 1917 współtworzył grupę Ekspresjonistów Polskich (przemianowaną w 1919 na Formiści). Do 1922 uczestniczył we wszystkich wystawach i wystąpieniach tego ugrupowania. W l. 1921-22 uzupełnił studia w zakresie malarstwa dekoracyjnego w paryskiej Académie André Lotha. W 1925 wraz z S. Kowarskim, W. Zawadowskim i J. Rubczakiem założył Cech Artystów Jednoróg - ugrupowanie o kolorystycznej orientacji. Przyczynił się do utworzenia krakowskiego ZPAP i był jego wieloletnim prezesem. Pracował jako scenograf w Teatrze im. Słowackiego. W l. 1930-32 i 1938-39 przebywał we Francji malując syntetyczne w formie pejzaże. Działalność scenograficzną kontynuował po II wojnie światowej w Teatrze Wyspiańskiego w Katowicach i Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. Brał udział w 150 salonach i wystawach ogólnopolskich; uczestniczył także w licznych wystawach zagranicznych. W najwcześniejszych pracach Hrynkowskiego przejawia się dążenie do syntetyzacji form; obrazy z okresu formistycznego cechuje pogłębiona ekspresja i wywodząca się z rodzimego folkloru prymitywizacja. W Paryżu paleta artysty nabrała intensywności, materia malarska zaczęła wibrować barwami. Hrynkowski uwypuklał bogactwo fakturalne posługując się szpachlą. Akcentowanie gry barw podporządkowanej strukturze obrazu nasiliło się w okresie przynależności twórcy do ugrupowania Jednoróg. W pejzażach z l. 1930. formy budowała plama mocnego koloru. W malowanych po wojnie w Katowicach pejzażach miejskich i podmiejskich plenerach tonacja barwna uległa złagodzeniu, pociągnięcia pędzla stały się delikatmiejsze; złamane kolory nie straciły jednak świetlistości. Reprezentatywny dla tego okresu jest oferowany pejzaż, w którym delikatna gama barwna oparta na zieleniach, błękitach i różach służy oddaniu efektów luministycznych.