Malarz, scenograf, pedagog. Jego pierwszym profesorem był J. Kauzik wykładowca na Kursach Rzemieślniczo-Przemysłowych przy warszawskiej Szkole Rysunku. Kontynuował naukę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w 1923-26 i w 1935-36. Uzyskał tam dyplom z malarstwa w 1936 pod kierunkiem K. Tichego. Studiował również w pracowni W. Jastrzębowskiego (kompozycja brył i płaszczyzny), L. Pękalskiego (malarstwo dekoracyjne) i J. Czajkowskiego (architektura wnętrz). Wraz z M. Szczuką, T. Żarnowerówą należał do awangardy lat 20-tych. Był członkiem ugrupowania "Blok" (od 1924), "Preasens" (od 1926), a także "Ładu".
Malował głównie pejzaże z motywami architektonicznymi. W jego twórczości można odnaleźć przedstawienia pejzażu w formach abstrakcyjnych. Nakładał farbę gęsto i grubo na płaszczyznę, czasem używał szpachli. W swojej twórczości wykorzystywał farbę olejną, gwasz, temperę i akwarelę, pozostawił dużo szkiców rysowanych kredką.
Prezentowana praca "Pejzaż z rzeką i dwoma końmi" to przeplatanie ciepłej i zimnej tonacji barwnej z kontrastem bieli i czerwieni w sylwetkach koni. Malarz operował nasyconym kolorem, silnymi kontrastami walorów.