Walery Brochocki początkowo uczęszczał do szkoły kadetów w Moskwie, do której został oddany jako dziesięcioletni chłopiec po śmierci ojca. W roku 1866 rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Rysunkowej pod kierunkiem C. Breslauera. Szkołę ukończył jako jeden z najzdolniejszych uczniów i w 1869 roku wyjechał do Monachium, gdzie studiował malarstwo pejzażowe w akademii u A. H. Liera, pogłębiając przy tym znajomość rysunku pod kierunkiem H. Anschütza. Biorąc udział w tamtejszych wystawach, zdobył wkrótce duże powodzenie wśród publiczności i handlarzy obrazów. Medal uzyskany na Powszechnej Wystawie w Wiedniu w 1873 roku za obraz Obozowisko cyganów to ugruntował. W 1877 Brochocki wyjechał z Monachium do Paryża. Malował tu pejzaże z okolic Fontainebleau, które zdradzają wpływ C. F. Daubigny`ego. Wystawiał na oficjalnych salonach paryskich zyskując uznanie. W roku 1878 wyjeżdża z Paryża do Algieru dla namalowania panoramy na zlecenie francuskiego Towarzystwa Kolonizacyjnego. W 1888 roku powrócił do Polski i osiadł w Warszawie, skąd często podróżował na Podole, do Besarabii i na Litwę. Ulubionym miejscem jego wycieczek były okolice Izbicy nad Wieprzem w Lubelskiem. W latach 1869-1888 wystawiał z niewielkimi przerwami w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie oraz przez cały niemal okres działalności w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w latach 1888-1890 pełnił funkcję członka Komitetu. W 1921 roku na krótki okres wszedł do nowo powstałej grupy artystycznej Pro Arte. W twórczości Brochockiego dominuje pejzaż polski, w którym artysta unika efektownej malowniczości, oddając z realizmem nastrój rodzimego krajobrazu. Pejzaże swe zwykle uzupełniał sztafażem rodzajowym, harmonijnie wtopionym w krajobraz. Wiele obrazów poświęcił widokom miast i miasteczek z różnych okolic Polski.