Pejzaże Weissa powstałe w latach dwudziestych i trzydziestych zdają się wiele zawdzięczać Cézannowskiej zasadzie. (…). Cechą dominującą pejzaży staje się ich powietrzność osiągana przez świetliste rozwibrowania atmosfery i często zgaszony przez nią kolor. Obok nich powstają jednak pejzaże o nasyconej kolorystyce i zbliżonym do fowistycznego traktowaniu plamy barwnej. W tym czasie Weiss wielokrotnie podróżuje do Francji i Włoch. Powstaje tam szereg nadmorskich pejzaży olejnych, akwarel, serie drzeworytów i monotypii. Pejzaże malowane w Nicei i Villefranche zadziwiają intensywnością kolorystyki i swobodną fakturą. (…) W pejzażach włoskich, francuskich czy nadbałtyckich dokonują się ważne zmiany w traktowaniu plamy. Struktura kolorystyczna ulega rozluźnieniu. Rytmika linearna wycisza się. Rolę głównego środka ekspresji przejmuje na siebie plama barwna uzyskująca szczególne nasycenie i fakturalną gęstość. (…) ". (cyt. za: Łukasz Kossowski, Pejzaże Wojciecha Weissa, Kielce 1985, s. 22-23).