Polski oficer, artysta malarz. Spokrewniony ze słynnym malarzem, Stanisławem Ludwikiem (1868-1894). W roku 1910 rozpoczął studia architektury na Politechnice Lwowskiej, w tym też czasie nawiązał bliski kontakt z Józefem Piłsudskim. Służył w Legionach, w 1. i 4. pułku piechoty, w 1917 roku w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Walczył w obronie Lwowa. Zdobywał Gródek Jagielloński. Po odzyskaniu niepodległości służył w Wojsku Polskim. W 1932 roku otrzymał stopień płk. dypl. piechoty. W wojnie obronnej Polski w 1939 roku walczył w Armii Modlin. Przebywał w niewoli niemieckiej w Gross-Born i Doessel. W 1945 roku w 2 KP we Włoszech. Po zakończeniu wojny wraz z rodziną zamieszkał w Anglii. W 1966 roku prezydent A. Zaleski awansował de Laveaux na stopień generała brygady. Otrzymał: order Virtuti Militari 5 kl, order Polonia Restituta 4 i 5 klasy, Krzyż Niepodległości z mieczami, czterokrotnie Krzyż Walecznych, dwukrotnie Złoty Krzyż Zasługi. Sandomierz nadał mu honorowe obywatelstwo. Będąc wybitnym oficerem zawodowym pozostał cenionym w swoim otoczeniu i w rodzinie malarzem amatorem. Talent swój kształcił tylko podczas studiów architektonicznych we Lwowie. Mimo to w środowisku był uznany jako malarz: był członkiem Związku Plastyków, Towarzystwa Sztuk Pięknych w Warszawie i Towarzystwa "Sztuka Podhalańska". Swoje prace wystawiał w Polsce na wystawach sztuki legionowej, ale nie tylko, w Krakowie, Zakopanym i w "Zachęcie" w Warszawie, po wojnie także w Londynie. Pracował w technice akwarelowej i olejnej. Malował pejzaże, chętnie podhalańskie, portrety oraz sceny wojskowe. Dwadzieścia pięć z nich zostało reprodukowanych w wydanej przez jego przyjaciela, płk. Józefa Andrzeja Teslara, historii 4 pułku Legionów. Oryginały spłonęły w czasie powstania Warszawskiego.