Już od pierwszej wyprawy w Tatry w roku 1860, góry stały się dla Wojciecha Gersona krainą ukochaną. Podczas wędrówek przez lata wykonał dziesiątki szkiców i akwarel malowanych bezpośrednio wśród przyrody. Często po kilka razy malował ten sam motyw, starając się uchwycić efekty światła, odmienne o każdej porze dnia i przy różnej pogodzie. Córka artysty tak wspominała: Widziałam nieraz powstawanie owych studiów pejzażowych, widziałam jak malował nie poprawiając nigdy. Wszystkie prawie późniejsze studia olejne lub akwarelowe były dziełem jednego posiedzenia, trwającego od jednej godziny do dwu, każda plama barwna była dziełem jednego dotknięcia. Zjawiska płynących chmur i podnoszących się oparów notował Gerson z migawkową szybkością, w kilkunastu kreskach dla uchwycenia kształtu, w paru plamach pędzlem dla barwy".


Malarz, pedagog; w latach 1844-1851 kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Jana Feliksa Piwarskiego, Christiana Breslauera i Marcina Zaleskiego, a w latach 1853-1855 w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W 1856 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się jeszcze w pracowni Leona Cognieta i samodzielnie studiował w muzeach. W 1858 po powrocie do Warszawy, rozwinął szeroką działalność artystyczną i publiczną. W 1860 był jednym z założycieli warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Uczył malarstwa i rysunku w warszawskiej Klasie Rysunkowej oraz we własnej pracowni, kształcąc kilka pokoleń malarzy. Jego uczniami byli, m.in. Chełmoński, Wyczółkowski, Stanisławski, Podkowiński, Pankiewicz. W 1878 otrzymał tytuł profesora Akademii petersburskiej. Jeździł za granicę - do Berlina, Włoch, Wiednia, Pragi i kilkakrotnie do Paryża. Dużo podróżował po kraju, a szczególnie często i chętnie jeździł w Tatry. Malował rodzajowe sceny wiejskie, portrety, obrazy historyczne i religijne oraz pejzaże - w tym wiele krajobrazów tatrzańskich.