W 1907 roku ze względów zdrowotnych - dokuczliwego zapalenia stawów - Renoir przeniósł się do Les Collettes, posiadłości w Cagnes-sur-Mer, gdzie spędził ostatnie lata swego życia. Mimo choroby - dokuczliwego reumatoidalnego zapalenia stawów - nie przestawał malować. Częstym tematem powstających wówczas obrazów były pejzaże. Artysta pozostał wierny ulubionej kolorystyce z czasów rozkwitu impresjonizmu - barwom różu, słonecznej zieleni, tonacjom oliwkowym, intensywnych błękitów. Pociągnięcia pędzla stają się dłuższe, wąskie, malowane energicznie, nadal traktowane malarsko oddające bardziej wrażenie pejzażu, światła, wielobarwności natury niż odwzorowanie widoku. W prezentowanej pracy - stanowiącej wydarzenie na polskim rynku sztuki - widoczne są tendencje właściwe twórczości kolorystów tworzących w pierwszej ćwierci dwudziestego wieku. Choć wyrastają z impresjonistycznych doświadczeń Renoira są już bliższe sztuce nowoczesnej. Podobnie jak i w malarstwie Claude Moneta także i w obrazach Renoir widoczna jest ewolucja doświadczenia artystycznego.