Kształciła się w l. 1921-24 w paryskiej École Nationale des Artes Décoratifs. Po powrocie do Polski osiadła w Warszawie i związała się z awangardowymi kręgami artystycznymi, z ugrupowaniami o konstruktywistycznym programie Blok i Praesens. Długoletnia przyjaźń łączyła ją z H. Stażewskim. W 1931 odbyła się indywidualna wystawa Rogoyskiej w warszawskim Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego. Od 1932 regularnie uczestniczyła w organizowanych w Instytucie Propagandy Sztuki ekspozycjach Grupy Plastyków Nowoczesnych zrzeszającej twórców wywodzących się z grup Praesens, "artes" i Grupy Krakowskiej. W okresie II wojny światowej uległa zniszczeniu większa część jej dorobku artystycznego. W l. 1947-49 działała w Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Do czynnego życia artystycznego włączyła się po 1955; weszła wówczas w krąg twórców skupionych wokół Mirona Białoszewskiego i Teatru na Tarczyńskiej. Zasadniczy wpływ na ukształtowanie się postawy artystycznej Rogoyskiej wywarły doświadczenia kubizmu i estetyka puryzmu. Wypracowana przez nią w drugiej połowie lat 1930. formuła obrazowania zbliżyła się do abstrakcji. Oferowany obraz pochodzi z figuratywnej fazy twórczości artystki i znakomicie uzmysławia jej wywodzącą się z post-kubistycznych eksperymentów stylistykę: dekoracyjne spiętrzenie planów kompozycyjnych i geometryzującą syntetyzację form architektonicznych przypominających sceniczną dekorację. Wewnętrzna rytmizacja obrazu i jego kompozycyjna równowaga świadczą o oddziaływaniu klasycznych wzorów, które w latach 1930. przywoływane były także przez wielu twórców awangardy. Nawiązywanie do tradycyjnych wartości artystycznych przejawia się najdobitniej w syntetycznie potraktowanych sylwetach koni. Praca prezentowana była na monograficznej wystawie artystki zorganizowanej w stulecie jej urodzin w Muzeum Sztuki w Łodzi (1996; poz. kat. 39; il. 13, s. 68).