Malarz, rysownik, pedagog. Studiował malarstwo w krakowskiej akademii u Józefa Mehoffera (1920-1924, 1929/30), a także historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W roku 1924 odbył dziewięciomiesięczną podróż do Włoch. Od roku 1921 do końca życia nauczał rysunku; do 1939 i od 1944 roku w szkołach średnich, zaś podczas okupacji na tajnych kursach. W latach 1946-1954 był członkiem Komisji Kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej. Od roku 1928 był członkiem Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik, ugrupowania założonego z inicjatywy Emila Krchy, Kaspra i Stanisława Pochwalskich oraz Kazimierza Rutkowskiego, skupiającego artystów zainteresowanych formą oraz kolorem.
Książek należał także do Grupy Dziesięciu (założonej w roku 1931), która promowała ustalone już wartości artystyczne i tak jak większość powstających w tym czasie bezprogramowych ugrupowań łączyła twórczość raczej konserwatywną z tzw. umiarkowaną nowoczesnością. Artysta wiele wystawiał; m.in. brał udział w czterdziestu wystawach krakowskiego TPSP; w roku 1945 miał wystawę indywidualną w krakowskim TPSP, zaś w roku 1965 odbyła się wystawa pośmiertna jego prac. Książek uprawiał malarstwo olejne i akwarelowe, rysunek i pastel. Malował głównie pejzaże, portrety, martwe natury i kwiaty, rzadziej zaś na jego obrazach pojawia się architektura (stare domy, kościoły), czy też tematyka rodzajowa. Jego prace znajdują się w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa, Muzeum Narodowym w Krakowie oraz Muzeum w Żywcu.
Zbudowany z plamy barwnej obraz prezentuje postawę malarza, dla którego nie tematyka, czy wierne oddanie stanu natury, lecz czysto kolorystyczne rozwiązania są najważniejszym zagadnieniem malarskim.