O podobnych pejzażach Malinowskiego, wystawionych w warszawskiej Zachęcie w roku 1869, pisał ówczesny recenzent: Największą zaletą pejzażów p. Malinowskiego jest charakter miejscowy uchwycony z niesłychanym poczuciem polskiej natury i polskiego nieba. Patrząc na nie, oddychamy naszym powietrzem, czujemy ciepło słońca oświecającego te sosny i polne grusze, chłód w cieniu tych gajów; dotykamy stopą tego piasku na leśnej drożynie i nie możemy nie odkryć głowy przed figurą, koło której, pamiętamy, tyle razy przejeżdżaliśmy i przechodzili [...] Wszystko tu jest nasze; nie ma chmurki na bladem, północnem niebie którejbyśmy nie widzieli kiedyś; nie ma wierzby, z której, będąc chłopięciem, nie rwaliśmy witki, lub nie kręcili fujarki. [...] Ten to właśnie charakter lokalny, to uplastycznienie kontemplacji artysty nad otaczającą go przyrodą, najwięcej cenimy w pracach p. Malinowskiego. (H.Filipowicz, Krajobrazy Malinowskiego, "Tygodnik Ilustrowany" 1869, II półrocze, s. 87).

Adam Malinowski (Lublin 1829 - Warszawa 1892) - malarz i dekorator teatralny - naukę malarstwa rozpoczął w Lublinie. Od roku 1851 pracował w warszawskiej dekoratorni Teatrów Rządowych pod kierunkiem Antoniego Sachettiego i Józefa Hilarego Głowackiego. Od roku 1864 pracował w Wiedniu jako dekorator teatrów cesarskich, a w roku 1873 został naczelnym dekoratorem Warszawskich Teatrów Rządowych: Wielkiego, Rozmaitości i Letniego. Jego dekoracje do oper, dramatów i baletów odznaczały się „piękną fakturą, poprawnością rysunku i znajomością efektów scenicznych”. Ponadto z powodzeniem zajmował się malarstwem sztalugowym; malował przede wszystkim pejzaże, rzadziej sceny rodzajowe i portrety. Brał udział w wielu wystawach, przede wszystkim w warszawskiej Zachęcie (od 1863 ok. 90 obrazów), a także w Salonie Krywulta i w krakowskim TPSP.