Malarstwo Rajmunda Ziemskiego wywodzi się z tradycji koloryzmu. Przez całą swoją drogę twórczą związany był z warszawską Akademią. Edukację rozpoczął u Artura Nachta-Samborskiego, następnie asystował u Jana Cybisa, by w 1949 r. objąć Pracownię Malarstwa na Wydziale Architektury. To edukacji u Nachta i Cybisa zawdzięcza swoją wrażliwość na kolor i lekko brutalny, zamaszysty sposób traktowania przestrzeni płótna. Najważniejszym i najdłuższym cyklem w twórczości Ziemskiego są „Pejzaże” oznaczane kolejnymi numerami porządkowymi i datami rocznymi. Tytuł „Pejzaże” może być dla odbiorcy mylący. Próżno doszukiwać się w nich sztuki przedstawieniowej, a raczej odzwierciedlenia „krajobrazów wewnętrznych” - wyobraźni i snów artysty. Na kompozycję zwykle składają się płaskie, poziome plamy barwne stanowiące tło kompozycji. Na nie nałożona jest pozornie niekontrolowana, szeroko rozrzucona po powierzchni płótna warstwa malarska o kontrastującej z podłożem jaskrawej barwie. Podobną formę ma „Pejzaż VIII/84”. Praca z 1984 r. składa się z dwóch poziomych stref: ciemnobrązowego poziomego pasu u dołu, jakby stanowiącego stabilny grunt. Powyżej - ponad ¾ powierzchni płótna zajmuje szeroka, strukturalna warstwa utrzymana w barwach ciepłego brązu. Barwne pasy oddzielone są od siebie kontrastowymi, jaskrawo-pomarańczowymi liniami o postrzępionych, rozedrganych formach. Wibrujące, gorące pomarańcze wręcz „wychodzą” z ram płótna. Rozwibrowana, ekspresyjnie kładziona pomarańcz żywo drga na powierzchni nadając pracy emocjonalny, ekspresyjny charakter. Rajmund Ziemski w swoich cyklach badał nowe możliwości łączenia barw i faktur poszukując swojego unikatowego stylu. Artysta czerpał garściami z natury, odnajdując w niej harmonię barw i form, abstrakcyjnie filtrowanych przez jego wewnętrzną wrażliwość, czego efekty uwieczniał na płótnach.