Studia artystyczne rozpoczął w 1912 w Szkole Przemysłowej we Lwowie.W l. 1919-1922 kontynuował naukę w krakowskiej ASP; w 1922 uczęszczał do prywatnej pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1923 wyjechał do Paryża, gdzie związał się z kręgiem École de Paris, mieszkając z E. Zakiem i M. Chagallem. Dwa lata później osiadł we Francji na stałe. Uczestniczył w paryskich Salonach, wystawiał w wielu galeriach Paryża m.in.: Bernheim, de France, Le Portique. W 1930 pokazywał swe prace w Stanach Zjednoczonych: w Cleveland i Nowym Jorku. Eksponował swą twórczość także w Kanadzie i Anglii. W kraju artysta należał do ugrupowań o kolorystycznej orientacji - Nowa Generacja i Zwornik. W 1935 wyjechał do Nowego Jorku. Współpracował z Associated American Artists Gallery i French Art Gallery; przez wiele lat wykładał w Art Students League. W początkowej fazie sztuka Menkesa bliska była estetyce fowizmu. Powracającym wciąż tematem były także sceny z życia Żydów. Z czasem ekspresja obrazów artysty pogłębiła się; Menkes zaczął budować formy wyłącznie plamą barwną, nakładając farbę szybko i spontanicznie. Gama kolorystyczna uległa zawężeniu do nasyconych brązów, żółcieni, czerwieni, zieleni i aksamitnej czerni; mocny, zmysłowy kolor artysta rozgrywał w wielu niuansach nadając mu wewnętrzny blask. Syntetycznie traktowane postacie obrysowywał wyrazistym, miejscami zanikającym konturem. Prezentowany obraz powstał w 1926 r. w kręgu École de Paris. Świadczy o tym rozluźniona struktura malarska, miękki dukt pędzla, pojawiający się i zanikający kontur, ekspresyjna kolorystyka. Jest to jeden z najpiękniejszych pejzaży artysty malowanych w południowej Francji ukazujący addytywnie piętrzącą się renesansową architekturę z rytmicznie obiegającymi tarasy metalowymi poręczami. Na pierwszym planie, w cieniu kępy drzew malarz usytuował dwie pary kochanków ewokując atmosferę idylli. Nasycone tony żółcieni, ugrów i czerwieni jarzą się tu wewnętrznym blaskiem oddając aurę upalnego dnia. Gorącą gamę kolorystyczną chłodzą akcenty szmaragdowej zieleni i czerni. Dzieło repr. jest w: "Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków" (Muzeum Narodowe w Warszawie 1992, s. 199); poch.: G. Meunier; Tiroche Gallery, Tel-Aviv; Galerie Marek, Paryż, 1987
olej, płótno, 60,5 x 75
sygn. p.d.: Menkes 26
Studia artystyczne rozpoczął w 1912 w Szkole Przemysłowej we Lwowie.W l. 1919-1922 kontynuował naukę w krakowskiej ASP; w 1922 uczęszczał do prywatnej pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1923 wyjechał do Paryża, gdzie związał się z kręgiem École de Paris, mieszkając z E. Zakiem i M. Chagallem. Dwa lata później osiadł we Francji na stałe. Uczestniczył w paryskich Salonach, wystawiał w wielu galeriach Paryża m.in.: Bernheim, de France, Le Portique. W 1930 pokazywał swe prace w Stanach Zjednoczonych: w Cleveland i Nowym Jorku. Eksponował swą twórczość także w Kanadzie i Anglii. W kraju artysta należał do ugrupowań o kolorystycznej orientacji - Nowa Generacja i Zwornik. W 1935 wyjechał do Nowego Jorku. Współpracował z Associated American Artists Gallery i French Art Gallery; przez wiele lat wykładał w Art Students League. W początkowej fazie sztuka Menkesa bliska była estetyce fowizmu. Powracającym wciąż tematem były także sceny z życia Żydów. Z czasem ekspresja obrazów artysty pogłębiła się; Menkes zaczął budować formy wyłącznie plamą barwną, nakładając farbę szybko i spontanicznie. Gama kolorystyczna uległa zawężeniu do nasyconych brązów, żółcieni, czerwieni, zieleni i aksamitnej czerni; mocny, zmysłowy kolor artysta rozgrywał w wielu niuansach nadając mu wewnętrzny blask. Syntetycznie traktowane postacie obrysowywał wyrazistym, miejscami zanikającym konturem. Prezentowany obraz powstał w 1926 r. w kręgu École de Paris. Świadczy o tym rozluźniona struktura malarska, miękki dukt pędzla, pojawiający się i zanikający kontur, ekspresyjna kolorystyka. Jest to jeden z najpiękniejszych pejzaży artysty malowanych w południowej Francji ukazujący addytywnie piętrzącą się renesansową architekturę z rytmicznie obiegającymi tarasy metalowymi poręczami. Na pierwszym planie, w cieniu kępy drzew malarz usytuował dwie pary kochanków ewokując atmosferę idylli. Nasycone tony żółcieni, ugrów i czerwieni jarzą się tu wewnętrznym blaskiem oddając aurę upalnego dnia. Gorącą gamę kolorystyczną chłodzą akcenty szmaragdowej zieleni i czerni. Dzieło repr. jest w: "Malarstwo polskie w kolekcji Ewy i Wojciecha Fibaków" (Muzeum Narodowe w Warszawie 1992, s. 199); poch.: G. Meunier; Tiroche Gallery, Tel-Aviv; Galerie Marek, Paryż, 1987