Jan Wojnarski - grafik, malarz, pedagog. W roku 1902 rozpoczął studia artystyczne w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Jana Stanisławskiego i Leona Wyczółkowskiego. Jako jeden z najzdolniejszych pejzażystów nagradzany był za swoje prace srebrnymi medalami. W 1904-05 wyjechał na stypendium do Włoch. Po powrocie kontynuował naukę w pracowni Józefa Pankiewicza gdzie uczył się technik graficznych. W 1911 roku rozpoczął pracę jako młodszy asystent, następnie kierownik katedry, i od roku 1929, profesor Wydziału Grafiki krakowskiej Akademii. W swoich pracach graficznych posługiwał się techniką akwaforty, miedziorytu akwatinty, mezzotinty i litografii, w której wypracował nową metodę - pastelografię (litografia malowana pastelami). Umiejętności artysty zaowocowały zamówieniami rządowymi: na wykonanie korekty banknotów polskich drukowanych w Paryżu (1919) i na wykonanie patentu oficerskiego. Za zaprezentowane w 1937 roku na międzynarodowej wystawie w Paryżu ryciny został nagrodzony złotym medalem (nie doczekał wiadomości o przyznanej mu nagrodzie), i w tym samym roku otrzymał order oficerski Polonia Restituta. Pochłonięty pracą pedagogiczną, malarstwem sztalugowym zajmował się przede wszystkim w czasie wakacji i ferii. Wyjeżdżał wówczas w okolice Zakopanego, odwiedzał wioski Podhala, a pó¼niej także Ukrainę, i na niewielkich, przygotowanych zawczasu, podobraziach malował krajobrazy ze swoich podróży. W jego pejzażach widoczne są inspiracje malarstwem nauczyciela artysty - Jana Stanisławskiego. Poza pejzażami malował także akty, portrety, typy ludowe i wnętrza. Swoje prace wystawiał rzadko, a pierwsza indywidualna wystawa artysty odbyła się dwa lata po jego śmierci (1939) w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych.
Jan Wojnarski - grafik, malarz, pedagog. W roku 1902 rozpoczął studia artystyczne w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Jana Stanisławskiego i Leona Wyczółkowskiego. Jako jeden z najzdolniejszych pejzażystów nagradzany był za swoje prace srebrnymi medalami. W 1904-05 wyjechał na stypendium do Włoch. Po powrocie kontynuował naukę w pracowni Józefa Pankiewicza gdzie uczył się technik graficznych. W 1911 roku rozpoczął pracę jako młodszy asystent, następnie kierownik katedry, i od roku 1929, profesor Wydziału Grafiki krakowskiej Akademii. W swoich pracach graficznych posługiwał się techniką akwaforty, miedziorytu akwatinty, mezzotinty i litografii, w której wypracował nową metodę - pastelografię (litografia malowana pastelami). Umiejętności artysty zaowocowały zamówieniami rządowymi: na wykonanie korekty banknotów polskich drukowanych w Paryżu (1919) i na wykonanie patentu oficerskiego. Za zaprezentowane w 1937 roku na międzynarodowej wystawie w Paryżu ryciny został nagrodzony złotym medalem (nie doczekał wiadomości o przyznanej mu nagrodzie), i w tym samym roku otrzymał order oficerski Polonia Restituta. Pochłonięty pracą pedagogiczną, malarstwem sztalugowym zajmował się przede wszystkim w czasie wakacji i ferii. Wyjeżdżał wówczas w okolice Zakopanego, odwiedzał wioski Podhala, a pó¼niej także Ukrainę, i na niewielkich, przygotowanych zawczasu, podobraziach malował krajobrazy ze swoich podróży. W jego pejzażach widoczne są inspiracje malarstwem nauczyciela artysty - Jana Stanisławskiego. Poza pejzażami malował także akty, portrety, typy ludowe i wnętrza. Swoje prace wystawiał rzadko, a pierwsza indywidualna wystawa artysty odbyła się dwa lata po jego śmierci (1939) w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych.