Stefan Domaradzki studiował malarstwo pod kierunkiem S. Żukowskiego w moskiewskiej Szkole Sztuk Pięknych. Po wyjeździe z rodzicami na stałe do Nicei kontynuował naukę w prywatnej szkole u malarzy impresjonistów. Po drugiej wojnie światowej przez pewien czas mieszkał w USA. Malował najchętniej pejzaże oraz motywy architektoniczne i martwe natury. Wystawiał bardzo często. W 1920 roku w Moskwie, następnie w latach 1924-1937 w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Na przykład w roku 1929 zaprezentował tutaj aż trzydzieści prac, przede wszystkim były to widoki Paryża i Warszawy. W 1935 roku otrzymał medal srebrny na jubileuszowym Salonie Zachęty.
Informacje bibliograficzne zaczerpnięte z materiałów zebranych w pracowni Słownika artystów polskich w Instytucie Sztuki PAN.
olej, płótno; 54 x 65,3 cm;
sygnowany po lewej stronie u dołu: S. de Domaradzki
Stefan Domaradzki studiował malarstwo pod kierunkiem S. Żukowskiego w moskiewskiej Szkole Sztuk Pięknych. Po wyjeździe z rodzicami na stałe do Nicei kontynuował naukę w prywatnej szkole u malarzy impresjonistów. Po drugiej wojnie światowej przez pewien czas mieszkał w USA. Malował najchętniej pejzaże oraz motywy architektoniczne i martwe natury. Wystawiał bardzo często. W 1920 roku w Moskwie, następnie w latach 1924-1937 w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Na przykład w roku 1929 zaprezentował tutaj aż trzydzieści prac, przede wszystkim były to widoki Paryża i Warszawy. W 1935 roku otrzymał medal srebrny na jubileuszowym Salonie Zachęty.
Informacje bibliograficzne zaczerpnięte z materiałów zebranych w pracowni Słownika artystów polskich w Instytucie Sztuki PAN.