Malarz, scenograf, pedagog. Jego pierwszym profesorem był Jan Kauzik wykładowca na Kursach Rzemieślniczo-Przemysłowych przy warszawskiej Szkole Rysunku. Kontynuował naukę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w 1923-26 i w 1935-36. Uzyskał tam dyplom z malarstwa w 1936 pod kierunkiem Karola Tichego. Studiował również w pracowni Wojciecha Jastrzębowskiego (kompozycja brył i płaszczyzny), Leonarda Pękalskiego (malarstwo dekoracyjne) i Józefa Czajkowskiego (architektura wnętrz). Wraz ze Szczuką i Żarnowerówną należał do awangardy lat 20-tych. Był członkiem ugrupowania "Blok" (od 1924), "Preasens" (od 1926), a także "Ładu". Malował głównie pejzaże z motywami architektonicznymi. W jego twórczości można odnaleźć przedstawienia pejzażu w formach abstrakcyjnych. Nakładał farbę gęsto i grubo na płaszczyznę, czasem używał szpachli. W swojej twórczości wykorzystywał farbę olejną, gwasz, temperę i akwarelę, pozostawił dużo szkiców rysowanych kredką.