Malarka, rzeźbiarka, scenograf. W latach 1929-1935 studiowała w krakowskiej ASP. Była współorganizatorką założonej ok. 1932 r. Grupy Krakowskiej, reprezentującej radykalną postawę artystyczną. Od 1934 r. współpracowała jako scenograf z eksperymentalnym teatrem "Cricot", a w latach 1956-1957 z teatrem "Cricot 2". Od 1946 r. była członkiem Grupy Młodych Plastyków. Działalność artystyczną rozpoczęła od rzeźby, później zwróciła się ku malarstwu, początkowo przedstawiającemu, później abstrakcyjnemu, tworząc kompozycje malowane temperą, akwarelą, gwaszem. W latach 40-tych pojawiły się w nich typowe dla twórczości artystki układy przestrzenne, w których linia i barwa traktowane były jako czynniki współtworzące strukturę obrazu. Stopniowo w obrazach coraz silniejsze stawało się dążenie do precyzji formy i przejrzystości kompozycji. W latach 1950-1958 Maria Jarema osiągnęła pełną dojrzałość i samodzielność artystyczną. W tym okresie najczęściej łączyła techniki monotypii i tempery. Powstałe po 1954 r. cykle np. "Formy", "Znaki", "Rytmy" zawierają sumę doświadczeń twórczych artystki, która zbliżyła się w nich ku formom abstrakcyjnym, a czynnikami decydującymi stają się ruch i rytm.
"Chcę zwrócić uwagę na zaistniałe w Pejzażu miejskim wszystkie charakterystyczne cechy, które obserwowałem w przedwojennych obrazach Jaremianki - jest tam architektura, która tworzy zdecydowane podziały na formacie płótna, są faliste linie gałęzi, piony i skosy utworzone przez pnie drzew, są zróżnicowane trójkąty dachów - z jednej strony jest to dążenie do abstrakcji - z drugiej przejecie się motywem, jego atrakcyjnością kolorystyczną; kontraście złotych ugrów na fasadach domów z niebieską bielą świeżego śniegu."
fragment ekspertyzy prof. Jana Świderskiego