Stanisław Kamocki malarstwo studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u F. Cynka, L. Wyczółkowskiego, J. Malczewskiego i J. Stanisławskiego w latach 1891-1900. Uważany jest za najzdolniejszego ucznia tego ostatniego i jednego z najciekawszych pejzażystów polskich. Po ukończeniu studiów podróżował, był w Paryżu, we Włoszech, w Niemczech i w Szwajcarii. W 1919 roku objął katedrę pejzażu w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, kontynuując rozwój szkoły pejzażu zapoczątkowanej przez Stanisławskiego. Od 1942 roku nauczał w zakopiańskiej Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej. Najczęściej malował pejzaże, rzadziej martwe natury i wnętrza. Najwyżej cenione są w jego twórczości nastrojowe krajobrazy, powstałe po 1910 roku, malowane szerokimi, śmiałymi pociągnięciami pędzla, w których malarz dokonuje syntezy barwnej poszczególnych elementów pejzażu.

"Kamocki zastosował tu wyraźnie obniżony punkt widzenia i japonizujący sposób kadrowania, podobnie jak we wcześniejszych swych obrazach, które ukazują kościół w skrócie perspektywicznym, spoza drzew lub krzewów np. "Kościół w Woli Radziszowskiej", ok. 1907 (z równie dramatyczną, jak w omawianym obrazie, grą światłocieni), "Kościół w Paczułtowicach" ok. 1908, czy "Stary kościół w Zakopanem", ok. 1910 (z analogicznym do omawianego obrazu ucięciem górnych partii architektury)Ó. (cytat z ekspertyzy)