Teodor Ziomek kształcił się w warszawskiej Szkole Rysunkowej im. W. Gersona, a następnie przeniósł się do Krakowa, aby tu kontynuować naukę w ASP pod kierunkiem J. Unieżyńskiego, L. Wyczółkowskiego oraz J. Stanisławskiego. Wiele podróżował do Niemiec, Austrii, Włoch i na Krym. Wystawiał w warszawskiej Zachęcie, związany był także z grupami i stowarzyszeniami: Pro-Arte, Mazovia i Kołem Marynistów Polskich. W czasach międzywojennych Ziomek był cenionym pejzażystą, twórcą delikatnych, zamglonych pejzaży malowanych pod wpływem J. Stanisławskiego. W jego obrazach ważną rolę odgrywało światło: słońce zalewa pokryte śniegiem drzewa, rozpala blaskiem kłębiące się nad morskim brzegiem chmury lub delikatnie sączy się przez gałęzie drzew.
Prezentowany nastrojowy widok rozpościera się na szeroką rzekę, mieniącą się w słońcu zawieszonym nisko nad horyzontem. Niebo lekko zaróżowione, użycza swego odcienia całości kompozycji. Chaty stojące na brzegu umieszczone zostały w zieleni zagrody po lewej stronie obrazu. Piaszczysta droga, biegnąca równolegle do wody, komponuje się kolorystycznie z barwą piasku na drugim brzegu. Całość buduje nastrój spokoju i ciszy.