Teodor Ziomek kształcił się w warszawskiej Szkole Rysunkowej im. W. Gersona, a następnie przeniósł się do Krakowa, aby tu kontynuować naukę w ASP pod kierunkiem J. Unieżyńskiego, L. Wyczółkowskiego oraz J. Stanisławskiego. Wiele podróżował do Niemiec, Austrii, Włoch i na Krym. Wystawiał w warszawskiej Zachęcie, związany był także z grupami i stowarzyszeniami: Pro-Arte, Mazovia i Kołem Marynistów Polskich. W czasach międzywojennych Ziomek był cenionym pejzażystą, twórcą delikatnych, zamglonych pejzaży malowanych pod wpływem J. Stanisławskiego. W jego obrazach ważną rolę odgrywało światło: słońce zalewa pokryte śniegiem drzewa, rozpala blaskiem kłębiące się nad morskim brzegiem chmury lub delikatnie sączy się przez gałęzie drzew.
Prezentowany nastrojowy widok rozpościera się na szeroką rzekę, mieniącą się słońcem zawieszonym nisko nad horyzontem. Niebo lekko zaróżowione, użycza swego odcienia całości kompozycji. Chaty stojące na brzegu umieszczone zostały w zieleni zagrody po lewej stronie obrazu. Piaszczysta droga, biegnąca równolegle do wody, komponuje się kolorystycznie z barwą piasku na drugim brzegu. Całość wywołuje wrażenie spokoju i ciszy.