Za opinią Marii Kluk
Jean-Baptiste Hilair to francuski malarz scen rodzajowych i pejzażysta, który zasłynął również jako rysownik-dokumentalista. Był uczniem J.B. Leprince`a. Po raz pierwszy publicznie pokazał swe dzieła w 1776 roku, w paryskim Colisée. Brał udział w Salon de la Jeunesse w 1780 (Widok Seraju); (...) w 1782 w Salon de la Correspondance (Pejzaż z ruinami i orientalnym sztafarzem); wreszcie w 1796 w Salon de Louvre (Pejzaż z postaciami, oraz Śniadanie w altanie - rysunek techniką mieszaną z akwarelą). W 1776 towarzyszył księciu Choiseul-Gouffier w podróży do krajów Lewantu (zachodnie wybrzeże Azji Mniejszej, wyspy greckiego archipelagu, Dardanele, Konstantynopol). Rysował dla księcia Voyage pittoresque de la Grece (trzy tomy w 1782, czwarty w 1822). Dla Mouradgea d`Ohssona wykonał wielką ilość Tableau de l`Empire Ottoman (1780). Obrazy Hilaira są rzadkością. Luwr posiada dwa owalne, dekoracyjne pejzaże parkowe. (...) Omawiany obraz nawiązuje nastrojem do siedemnastowiecznych pejzaży holenderskich, zwłaszcza Jacoba van Ruisdaela i Rembrandta van Rijna. Dotyczy to przede wszystkim dominującej w pejzażu grupy drzew, prześwitów ściągających spojrzenie widza w głąb krajobrazu, naturalnej, dzikiej linii brzegowej strumienia. Jednak przedstawienie podróżnych odbiega od realistycznych rozwiązań holenderskich. W wyprawie dam i ich służby jest aura romantyzmu. Niewykluczone, że scenka ta jest ilustracją do modnej w osiemnastowiecznej Francji, romantycznej literatury dla dam. Ponieważ Hilair w 1776 wyjechał na Bliski Wschód, i podróż ta miała ogromny wpływ na jego twórczość, można z dużą dozą prawdopodobieństwa przyjąć, że omawiane dzieło powstało jeszcze w okresie młodzieńczym (w 1775 roku malarz miał 22 lata), gdy młody artysta uczył się i poszukiwał własnej drogi poprzez naśladowanie dawnych mistrzów.