Studia artystyczne odbył w latach 1927-1932 w krakowskiej ASP pod kierunkiem T. Axentowicza, F. Pautscha, W. Jarockiego i W. Weissa; uczęszczał także do pracowni grafiki J. Wojnarskiego. Swe umiejętności warsztatowe doskonalił w 1931 w paryskiej filii akademii kierowanej przez J. Pankiewicza. W latach 1932-1934 odbył praktykę pedagogiczną w Państwowym Gimnazjum im. Witkowskiego w Krakowie, a w okresie 1933/1934 w Państwowej Szkole Przemysłowej. W latach 1932-1938 dopełnił swą edukację kształcąc się na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Związany był z krakowską "Grupą dziesięciu" i kręgiem kapistów; swe prace prezentował na wystawach od lat 1930., m.in. w warszawskim TZSP i IPS, krakowskim i poznańskim TPSP. Jego twórczość reprezentowała ekspresyjny nurt polskiego koloryzmu. W okresie powojennym rozpoczął poszukiwania w zakresie sztuki niefiguratywnej, koncentrując się na pikturalnych jakościach abstrakcyjnej kompozycji informel. Swe prace prezentował na ponad 100 ekspozycjach indywidualnych i zbiorowych, krajowych i zagranicznych. Uprawiał ponadto działalność konserwatorską, m.in. w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Malarstwa na Wawelu. W okresie 1948-1977 pełnił obowiązki pedagogiczne nauczając, a potem także kierując Zakładem Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Sztuka Gostwickiego z lat 1930. i 1940. odbiegała od estetycznej ortodoksji i malarskiego hedonizmu większości kapistów; zintensyfikowane jakości wyrazowe jego obrazów oparte były na radykalnym uproszczeniu form wydobytych spontanicznym, zamaszystym duktem pędzla, arbitralnym spłaszczeniu wyobrażonej przestrzeni i kontrastowaniu partii płótna pokrytych impastami z partiami o rozluźnionej fakturze. Gostwicki nie wyeliminował ze swej palety czerni, ani nie pozbawił konturów ich funkcji opisowej. Oferowany pejzaż namalowany w 1935 r. na Helu, nosi cechy charakterystyczne dla międzywojennej twórczości artysty: nasyconą kolorystykę, zderzanie tonów "ciepłych" z "zimnymi" i zróżnicowane efekty fakturowe. Choć postacie przechodniów potraktowane są tu jako element barwnej kompozycji, to wprowadzają jednak pierwiastek narracji, a nawet nutę liryzmu i rozrzewnienia, jakie budzi filigranowa sylwetka dziecka z oranżową parasolką. Omawiane dzieło repr. jest w monograficznym opracowaniu twórczości artysty "Zbigniew Gostwicki (1906-2003)" (Galeria Krzysztofory, Kraków 2005, il. na s. 131)
Olej, płótno, 45,5 x 47,3
Sygn. l. d.: Z Gostwicki / 1935; na odwrociu nalepka wystawowa TPSP w Krakowie z 1935
Studia artystyczne odbył w latach 1927-1932 w krakowskiej ASP pod kierunkiem T. Axentowicza, F. Pautscha, W. Jarockiego i W. Weissa; uczęszczał także do pracowni grafiki J. Wojnarskiego. Swe umiejętności warsztatowe doskonalił w 1931 w paryskiej filii akademii kierowanej przez J. Pankiewicza. W latach 1932-1934 odbył praktykę pedagogiczną w Państwowym Gimnazjum im. Witkowskiego w Krakowie, a w okresie 1933/1934 w Państwowej Szkole Przemysłowej. W latach 1932-1938 dopełnił swą edukację kształcąc się na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Związany był z krakowską "Grupą dziesięciu" i kręgiem kapistów; swe prace prezentował na wystawach od lat 1930., m.in. w warszawskim TZSP i IPS, krakowskim i poznańskim TPSP. Jego twórczość reprezentowała ekspresyjny nurt polskiego koloryzmu. W okresie powojennym rozpoczął poszukiwania w zakresie sztuki niefiguratywnej, koncentrując się na pikturalnych jakościach abstrakcyjnej kompozycji informel. Swe prace prezentował na ponad 100 ekspozycjach indywidualnych i zbiorowych, krajowych i zagranicznych. Uprawiał ponadto działalność konserwatorską, m.in. w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Malarstwa na Wawelu. W okresie 1948-1977 pełnił obowiązki pedagogiczne nauczając, a potem także kierując Zakładem Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Sztuka Gostwickiego z lat 1930. i 1940. odbiegała od estetycznej ortodoksji i malarskiego hedonizmu większości kapistów; zintensyfikowane jakości wyrazowe jego obrazów oparte były na radykalnym uproszczeniu form wydobytych spontanicznym, zamaszystym duktem pędzla, arbitralnym spłaszczeniu wyobrażonej przestrzeni i kontrastowaniu partii płótna pokrytych impastami z partiami o rozluźnionej fakturze. Gostwicki nie wyeliminował ze swej palety czerni, ani nie pozbawił konturów ich funkcji opisowej. Oferowany pejzaż namalowany w 1935 r. na Helu, nosi cechy charakterystyczne dla międzywojennej twórczości artysty: nasyconą kolorystykę, zderzanie tonów "ciepłych" z "zimnymi" i zróżnicowane efekty fakturowe. Choć postacie przechodniów potraktowane są tu jako element barwnej kompozycji, to wprowadzają jednak pierwiastek narracji, a nawet nutę liryzmu i rozrzewnienia, jakie budzi filigranowa sylwetka dziecka z oranżową parasolką. Omawiane dzieło repr. jest w monograficznym opracowaniu twórczości artysty "Zbigniew Gostwicki (1906-2003)" (Galeria Krzysztofory, Kraków 2005, il. na s. 131)