Malarz, pedagog. Początkowo uczył się rysunku u ojca, architekta Kazimierza Kamockiego. Następnie, w latach 1891-1900, studiował w krakowskiej Akademii pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego. Po ukończeniu studiów dwukrotnie otrzymał stypendium na dalszą edukację w Paryżu, gdzie przebywał w latach 1901-1902 i ponownie 1904-1905. W roku 1911 i 1924 zwiedzał Włochy. W czasie pierwszej wojny światowej walczył w Legionach (1915-1918). Mieszkał i pracował w Krakowie. Od roku 1918 aż do wybuchu II wojny światowej był profesorem malarstwa krajobrazowego w macierzystej uczelni. W czasie wojny uczył w Państwowej Szkole Rzemiosła Artystycznego i - od 1942 - w Państwowej Zawodowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej w Zakopanem. Należał do wielu stowarzyszeń artystycznych, m.in. Do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, wiedeńskiej Secesji, Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, Związku Polskich Artystów Plastyków. Swoje prace prezentował na wystawach w kraju - w TZSP (od 1899, w 1917 wystawa indywidualna), krakowskim TPSP (wystawa indywidualna w 1920 i 1935), w Zakopanem, Gorzowie, Sopocie - oraz za granicą - m.in. w Wiedniu, Budapeszcie, Wenecji, Berlinie, Pradze, Moskwie, Brukseli i Nowym Jorku. Stanisław Kamocki, jeden z najwybitniejszych uczniów Stanisławskiego, był przede wszystkim malarzem pejzażystą. Motywów do swoich obrazów poszukiwał wędrując po wsiach Podola, Wołynia, Spisza i Orawy, ziemi podkrakowskiej i podhalańskiej. Rozmiłowany w pięknie rodzinnego krajobrazu, tematami swoich obrazów uczynił wiejskie obrośnięte kwiatami chaty, modrzewiowe kościółki i dwory, łany zboża, polne drogi stogi siana, drzewa i łąki.