Henryk Epstein w młodości związany był z łódzkim środowiskiem artystów żydowskich; pierwsze lekcje rysunku i malarstwa pobierał zapewne w szkole rysunkowej Jakuba Kacenbogena. Następnie (ok. 1910) przez krótki okres studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Od 1912 przebywał w Paryżu, gdzie kształcił się jeszcze w Academie de la Grande Chaumiere. Mieszkał na Montparnasse, w tzw. „La Ruche“, wiążąc się z grupą skupionych tam artystów. Przyjaźnił się, m.in. z A. Modiglianim, Ch. Soutinem, M. Chagallem, J. Paskinem oraz M. Utrillem. W okresie międzywojennym często wyjeżdżał z Paryża i przebywał na wsi francuskiej. Od 1921 wystawiał na paryskich Salonach - Salonie Niezależnych (1921-1923, 1925,1928), Salonie Jesiennym (1921), Salonie Tuileries (1927-1931). W roku 1944 został przez Niemców wywieziony z Paryża do obozu w Drancy, a później prawdopodobnie do Auschwitz. Malował pejzaże, martwe natury, akty i kompozycje figuralne. Jego wcześniejsze prace wykazują wpływy Cezanne’a, w późniejszych zbliżał się do fowizmu i ekspresjonizmu. Malował szeroko, impastowo, stosował zróżnicowaną fakturę, używał mocnych, soczystych kolorów. Zajmował się ilustracją książkową ("Vagabondages" G. Coquiota, "Les Rois du maguis" B. Bernardiego). Pośmiertna wystawa jego prac odbyła się w roku 1946 w paryskiej Galerie Berri-Raspail.