W prezentowanym dziele artysta utrwala nostalgiczne piękno rodzimego krajobrazu. Ciężkie, ołowiane chmury zawisły nad zielonymi łąkami, woda jeziora odbija w swej toni zarastające jego brzegi drzewa. Obserwując naturę w takich chwilach doświadczamy uczucia jej wieczności, wrażenia jej permanentnego odradzania się. Zdaje się, że obserwowana przez nas scena nie zmieniła się od tysięcy lat, odnosimy wrażenie, że szarobłękitne obłoki z podobną godnością i spokojem również wówczas przetaczały się nad tą krainą.