Obraz namalowany w 1961 roku wpisuje się w cykl pionowych Pejzaży artysty, który zmienił wówczas swój malarski sposób emocjonalnego przekazu. Nowe płótna charakteryzuje ciemna kolorystyka, pełna niuansów barwnych, balansująca między zielenią, brązem czy zgaszonym błękitem. Nasycone intensywnym kolorem płótna pokrywa reliefowa, cienka linia tworząc specyficzny rysunek, nadając zarazem dziełu niepowtarzalną atmosferę.
Obraz opisany i reprodukowany:
- Rajmund Ziemski, Pejzaże z lat 1960., Galeria Zderzak, Kraków 2003, kat. s. 24. il. barwna;
- Piotr Majewski, Malarstwo materii w Polsce jako formuła „nowoczesności“, Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2006, il. 4 s. 28;
- Chris Sztyber, Mój drugi świat. My second world. Kolekcja malarstwa polskiego. Polish Painting Collection, wyd. P.U.H.P. GRAF-US Grzegorz Kraska, Kielce, il. barwna, s. nlb.
Rajmund Ziemski (Radom 1930 - Warszawa 2005) studiował malarstwo w latach 1949-1955 pod kierunkiem Artura Nachta-Samborskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W roku dyplomowym wziął udział w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale. Od 1958 wykłada w macierzystej uczelni, prowadząc w niej pracownię malarstwa, jedną z najchętniej wybieranych przez studentów jako pracownia dyplomowa. Prowadzący ją profesor jest również autorytetem artystycznym, jednym z najwybitniejszych przedstawicieli nurtu abstrakcji niegeometrycznej w polskim malarstwie powojennym. We wczesnym cyklu „Ptaki“ (1957-1958) operował kształtami bardzo uproszczonymi, malowanymi impasto na tłach zazwyczaj ciemnych, często o bogatej fakturze. Od początku lat 60. obrazy Ziemskiego przybrały charakterystyczny kształt wydłużonego prostokąta, w którego polu, niczym rozpięte, dramatyczne płachty, rozpościerały się aluzyjne pola koloru i faktury. Nosiły tytuły sugerujące związki z naturą, jednak górę w nich bierze zainteresowanie malarza kolorem i materią, traktowanymi autonomicznie, w oderwaniu od jakichkolwiek sugestii przedmiotowych. Te powróciły w znamiennym epizodzie z połowy lat 60., kiedy to artysta włączał w strukturę swych obrazów, często wtedy łączonych w Tryptyki, fotograficzne wizerunki twarzy ludzkich. Potem zarzucił ten proceder na rzecz dalszego rozwijania prób kolorystycznych, idących w kierunku ostrych kontrastów i niekiedy kakofonicznych zestawień. Pozostaje przy tym przy ustalonym jeszcze w latach 60. sposobie tytułowania i oznaczania prac (wielki, malowany do dziś cykl „Pejzaże“ z obrazami numerowanymi liczbą łamaną przez datę roczną).
* Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).
olej, płótno,
150,5 x 65,5 cm,
sygn. p.d.: 61 | R. ZIEMSKI
na odwrocie na płótnie sygnatura i napis: RAJMUND ZIEMSKI | PEJZAŻ 43/61 | 150 x 65 | 1961
na odwrocie na górnej listwie napis autorski: 43/61 [w kółku] 07, Ki II.
Obraz namalowany w 1961 roku wpisuje się w cykl pionowych Pejzaży artysty, który zmienił wówczas swój malarski sposób emocjonalnego przekazu. Nowe płótna charakteryzuje ciemna kolorystyka, pełna niuansów barwnych, balansująca między zielenią, brązem czy zgaszonym błękitem. Nasycone intensywnym kolorem płótna pokrywa reliefowa, cienka linia tworząc specyficzny rysunek, nadając zarazem dziełu niepowtarzalną atmosferę.
Obraz opisany i reprodukowany:
- Rajmund Ziemski, Pejzaże z lat 1960., Galeria Zderzak, Kraków 2003, kat. s. 24. il. barwna;
- Piotr Majewski, Malarstwo materii w Polsce jako formuła „nowoczesności“, Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2006, il. 4 s. 28;
- Chris Sztyber, Mój drugi świat. My second world. Kolekcja malarstwa polskiego. Polish Painting Collection, wyd. P.U.H.P. GRAF-US Grzegorz Kraska, Kielce, il. barwna, s. nlb.
Rajmund Ziemski (Radom 1930 - Warszawa 2005) studiował malarstwo w latach 1949-1955 pod kierunkiem Artura Nachta-Samborskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W roku dyplomowym wziął udział w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale. Od 1958 wykłada w macierzystej uczelni, prowadząc w niej pracownię malarstwa, jedną z najchętniej wybieranych przez studentów jako pracownia dyplomowa. Prowadzący ją profesor jest również autorytetem artystycznym, jednym z najwybitniejszych przedstawicieli nurtu abstrakcji niegeometrycznej w polskim malarstwie powojennym. We wczesnym cyklu „Ptaki“ (1957-1958) operował kształtami bardzo uproszczonymi, malowanymi impasto na tłach zazwyczaj ciemnych, często o bogatej fakturze. Od początku lat 60. obrazy Ziemskiego przybrały charakterystyczny kształt wydłużonego prostokąta, w którego polu, niczym rozpięte, dramatyczne płachty, rozpościerały się aluzyjne pola koloru i faktury. Nosiły tytuły sugerujące związki z naturą, jednak górę w nich bierze zainteresowanie malarza kolorem i materią, traktowanymi autonomicznie, w oderwaniu od jakichkolwiek sugestii przedmiotowych. Te powróciły w znamiennym epizodzie z połowy lat 60., kiedy to artysta włączał w strukturę swych obrazów, często wtedy łączonych w Tryptyki, fotograficzne wizerunki twarzy ludzkich. Potem zarzucił ten proceder na rzecz dalszego rozwijania prób kolorystycznych, idących w kierunku ostrych kontrastów i niekiedy kakofonicznych zestawień. Pozostaje przy tym przy ustalonym jeszcze w latach 60. sposobie tytułowania i oznaczania prac (wielki, malowany do dziś cykl „Pejzaże“ z obrazami numerowanymi liczbą łamaną przez datę roczną).
* Do Ceny Zakupu doliczana będzie dodatkowo opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).