Studia artystyczne odbył w l. 1949-1955 w warszawskiej ASP pod kierunkiem A. Nachta-Samborskiego. W 1958 r. rozpoczął pracę pedagogiczną obejmując w macierzystej uczelni pracownię malarstwa. W 1955 r. wziął udział w przełomowej dla polskiej sztuki powojennej Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" zorganizowanej w warszawskim Arsenale. Wkrótce wszedł w krąg awangardy skupionej wokół Galerii Krzywe Koło prowadzonej przez M. Bogusza. Uczestniczył w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej urządzonej w Warszawie w 1959 r. Inspiracji dla swej twórczości malarskiej poszukiwał w tym okresie w Naturze, jednak swe obserwacje i wrażenia poddawał daleko idącej transformacji artystycznej (serie "Ptaki", 1957-1958; "Znaki", 1959). W latach 60. poszukiwał własnych środków wyrazu w ramach sztuki informel; żywiołowość i spontaniczność malarskiego gestu, zderzenia mocnych barw i zróżnicowane efekty fakturowe stały się podstawą jego języka plastycznego. Oferowany obraz jest reprezentatywny dla powstającej przez wiele lat serii "Pejzaże" wpisującej się w nurt abstrakcji aluzyjnej; wyobrażone w nim formy wydają się być śladem biomorficznych kształtów, jakie twórca zachował w pamięci, dalekim nawiązaniem do zjawisk Natury, ewokacją widzianych kiedyś krajobrazów i wywołanych przez nie emocji. O ekspresyjnych walorach kompozycji decyduje dynamika duktu pędzla, którym artysta raz wciera farbę w płótno, to znów nawarstwia ją tworząc wydatne impasty. Świetliste plamy oranżów i żółcieni - niczym strumień energii - rozpryskują się na swych obrzeżach, zaś osypujący się gąszcz rozjarzonych skrawków materii spada na ziemię na podobieństwo życiodajnego, złocistego deszczu.