Malarz, rysownik, autor monumentalnych kompozycji ściennych. Edukację artystyczną rozpoczął w 1940 r. w krakowskiej Kunstgewerbeschule w pracowni S. Kamockiego. Wychowany w tradycji prawosławnej, wstąpił w 1942 r. do nowicjatu Ławry Św. Jana Chrzciciela pod Lwowem, gdzie przyswoił sobie zasady sztuki malowania ikon, a także poznał zbiory Muzeum Ikon we Lwowie. Wydarzenia te miały zasadniczy wpływ na dalszą drogę artystyczną Nowosielskiego. Po wojnie podjął naukę na ASP w Krakowie, w pracowni E. Eibischa. W 1945 r. jako członek Grupy Młodych (lub Nowoczesnych) wziął udział w wystawie w lokalu Związku Literatów. Obok niego wystawiali: T. Kantor, T. Brzozowski, B. Szwacz, J. Skarżyński, K. Mikulski. J. Nowosielski uczestniczył w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 r., gdzie zaprezentował między innymi "Bitwę o Addis Abebę" i "Zimę w Rosji" - dojrzałe obrazy utrzymane w nurcie abstrakcji geometrycznej. Odtąd będzie ją stale rozwijał równolegle z malarstwem figuratywnym. W latach 50-tych utrzymywał się głównie z polichromowania cerkwi i kościołów (cerkiew Św. Eliasza Proroka w Białymstoku), do czego powrócił w latach 80-tych (kościół Opatrzności Bożej w Wesołej).
W latach 1957-1962 pełnił funkcję pedagoga w PWSSP w Łodzi. W latach 1962-1993 wykładał malarstwo na ASP w Krakowie. Od 1957 r. jest członkiem II Grupy Krakowskiej. W 1985 r. otrzymał nagrodę im. J. Cybisa.