Uczył się w Szkole Rysunkowej J. Kacenbogena w Łodzi, a następnie studiował krótko w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W 1912 r. przybył do Paryża, gdzie kontynuował naukę w Académie de la Grande Chaumiere. Związał się z grupą artystów z "La Ruche"; przyjaźnił się z Ch. Soutinem, M. Chagallem, P. Krémegne`em, A. Modiglianim, J. Pascinem i M. Utrillem. W latach 1910-13 utrzymywał żywe kontakty ze środowiskiem żydowskim uczestnicząc w dyskusjach na temat odrębności i specyfiki sztuki narodowej. Wystawiał na Salonach paryskich. W lutym 1944 r. został wywieziony przez Niemców do obozu w Drancy, a stamtąd prawdopodobnie do Oświęcimia, gdzie zginął. W 1946 r. w Galerie Berri-Raspail odbyła się pośmiertna prezentacja twórczości artysty. Głównym tematem jego obrazów były pejzaże, martwe natury, akty i kompozycje figuralne. We wczesnej fazie twórczości Epstein czerpał inspiracje ze sztuki Cézanne`a i estetyki wczesnego kubizmu geometryzując i upraszczając formę. W latach 20. pod wpływem fowizmu stężoną ekspresję obrazów Epsteina pogłębiło dynamiczne prowadzenie pędzla, zróżnicowanie efektów fakturalnych, syntetyczne traktowanie form i bogata gama nasyconych, kontrastowo zestawionych barw. W prezentowanym pejzażu poszczególne plany kompozycji budowane są kolorem zgodnie z lekcją Cézanne`a. Rozbudowaną gamę "zimnych" zieleni i błękitów dopełniają w partiach rozświetlonych słońcem plamy "ciepłych" czerwieni, brązów i żółcieni. Znamienna dla dojrzałej fazy twórczości Epsteina jest klarowna struktura obrazu; poszczególne plany pejzażu piętrzą się tu addytywnie ku wysokiemu horyzontowi, a kadr ujęty jest "ramą" dwóch pierwszoplanowych drzew. Kompozycyjne jądro stanowią "przytulone" do siebie, uproszczone, zgeometryzowane zabudowania miasteczka.