Stanisław Kamocki studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1891-1900, pod kierunkiem m.in. takich sław jak: L. Wyczółkowski, J. Malczewski oraz J. Stanisławski. W następnych latach podróżował po Europie, zwiedził Włochy, Niemcy, Szwajcarię. Krótko studiował w Paryżu. Na stałe mieszkał w Krakowie, gdzie początkowo wykładał w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet M. Niedzielskiej, następnie prowadził katedrę pejzażu na Akademii Sztuk Pięknych. Pod koniec życia osiedlił się w Zakopanem. Twórca aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym, należał do wielu stowarzyszeń, m.in.: Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana, wiedeńskiej Secesji, warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Brał także udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych. Zadebiutował w 1899 r. w Zachęcie.
Kamocki, będąc jednym najwybitniejszych uczniów Jana Stanisławskiego, konsekwentnie kontynuował program swego mistrza zarówno w twórczości jak i działalności pedagogicznej. Koncentrował się na przedstawieniach pejzażowych kraju ojczystego malując przeważnie w plenerze, tym samym osobiście doświadczając przenoszonego na płótno piękna krajobrazu. Obiektami, którym poświęcał najwięcej uwagi były stogi siana, dworki, podhalańskie kościółki, łany zboża, drzewa w różnych porach roku itp.