Studia artystyczne odbył w l. 1912-14 i 1918-20 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Malczewskiego i S. Dębickiego. W okresie 1925-27 przebywał jako stypendysta w Paryżu, który później wielokrotnie odwiedzał. Prezentował swe prace na Salonie Jesiennym; miał indywidualne pokazy w galeriach Au Sacré du Printemps i Carmine. W 1928 r. powrócił do Krakowa. Należał do ugrupowań Nowa Generacja i Zwornik. W 1946 r. przeniósł się do Wrocławia, gdzie wykładał w PWSSP. W 1962 r. został członkiem-założycielem Grupy Wrocławskiej. Częstym motywem we wczesnych pracach Gepperta były sylwetki jeźdźców w pejzażu, zmonumentalizowane, ujęte w śmiałych skrótach perspektywicznych i szybkim ruchu. Artysta rozwijał wątek narodowych walk i powstań; ukazywał oddziały polskich szwoleżerów, kawalerii i szwadrony ułańskie. Nawiązywał do konwencji malarstwa batalistycznego, kontynuował tradycję sztuki Norblina i Kossaków; czerpał inspiracje z malarstwa Michałowskiego. W sposobie komponowania obrazów z lat 1920. bliski był tendencjom nowego klasycyzmu. Z upodobaniem nawiązywał do klasycznych wątków po to by je uwspółcześnić. Prezentowany obraz powstał prawdopodobnie we wczesnych latach 1920. na co wskazuje miękka, "secesyjna" linia konturu i sumarycznie traktowane plamy barwne wyznaczające podział malarskiej przestrzeni na sferę światła i cienia. Ulubiony i wielokrotnie powtarzany przez artystę motyw polowania został tu połączony z antycznym wątkiem pegaza. W ten sposób skonstruowana została nowa, dramatyczna w wyrazie metafora oddająca polowanie na pegaza przez chychających na niego w leśnym mroku myśliwych z chartami, pegaza, dodajmy, będącego symbolem piękna i sztuki. Metaforyczne traktowanie mitycznego motywu pegaza odsyła do bliskich aryście obrazów Jacka Malczewskiego, Józefa Mehoffera, i Cypriana Norwida (słynna kompozycja Norwida "Sprzedaż pegaza" w zbiorach Biblioteki Polskiej w Paryżu), zaś jego przynależność do ponadczasowego świata olimpijskich bogów podkreśla obszar błękitnego nieba.