Ta interesująca artystycznie i technologicznie rzeźba, przedstawia pawia o silnie wystylizowanym kształcie i wyszukanej pozie, z szponami zaciśniętymi na gałązce owoców, złożonymi skrzydłami i głową odchyloną do tyłu na wygiętej łukowato szyi. Rzeźba została wykonana w technice terakoty - gliny wypalanej, barwionej i glazurowanej. W kolorystyce dominuje głęboki oranż uzupełniany czerwienią i zielenią. Laszczka w swojej twórczości interesował się technikami ceramicznymi, m.in. właściwościami barwnych szkliw ceramicznych. Jego wyczucie formy i estetycznego efektu dzieła rzeźbiarskiego ukształtowały studia z zakresu rzeźby i ceramiki w paryskiej pracowni Gerome`a i Falquier`a. W latach 1900-1910 sprawował patronat artystyczny nad fabryką wyrobów kaflarskich i garncarskich Józefa Niedźwieckiego w Dębnikach pod Krakowem, a jako współzałożyciel krakowskiego Towarzystwa "Polska Sztuka Stosowana", uczestniczył w reformatorskim ruchu zmierzającym do podniesienia poziomu rzemiosła artystycznego. W kierowanej przez siebie pracowni rzeźby w krakowskiej ASP starał się szczególnie kształcić w swoich uczniach zamiłowanie do ceramiki (wśród uczniów Laszczki znaleźli się później artyści, którzy skupiali się nad studiami nad ceramiką artystyczną, jak Karol Brudzewski, Jan Szczepkowski, Stanisław Jagmin). Laszczka związany był także z dębnicką wytwórnią fajansu w latach 1900-1908 starając się związać produkcję fabryki z dokonaniami francuskich ceramików.