Stanisław Kamocki malarstwo studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Cynka, Wyczółkowskiego, Malczewskiego i Stanisławskiego w latach 1891-1900. Uważany jest za najzdolniejszego ucznia tego ostatniego i jednego z najciekawszych pejzażystów polskich. Po ukończeniu studiów podróżował, był w Paryżu, we Włoszech, w Niemczech i w Szwajcarii. W 1919 roku objął katedrę pejzażu w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, kontynuując rozwój szkoły pejzażu zapoczątkowanej przez Stanisławskiego. Od 1942 roku nauczał w zakopiańskiej Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej. Najczęściej malował pejzaże, rzadziej martwe natury i wnętrza. Najwyżej cenione są w jego twórczości nastrojowe krajobrazy, powstałe po 1910 roku, malowane szerokimi, śmiałymi pociągnięciami pędzla, w których malarz dokonuje syntezy barwnej poszczególnych elementów pejzażu.
olej, tektura; 39 x 61,5 cm;
sygnowany po prawej stronie u dołu: St. Kamocki
Stanisław Kamocki malarstwo studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Cynka, Wyczółkowskiego, Malczewskiego i Stanisławskiego w latach 1891-1900. Uważany jest za najzdolniejszego ucznia tego ostatniego i jednego z najciekawszych pejzażystów polskich. Po ukończeniu studiów podróżował, był w Paryżu, we Włoszech, w Niemczech i w Szwajcarii. W 1919 roku objął katedrę pejzażu w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, kontynuując rozwój szkoły pejzażu zapoczątkowanej przez Stanisławskiego. Od 1942 roku nauczał w zakopiańskiej Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej. Najczęściej malował pejzaże, rzadziej martwe natury i wnętrza. Najwyżej cenione są w jego twórczości nastrojowe krajobrazy, powstałe po 1910 roku, malowane szerokimi, śmiałymi pociągnięciami pędzla, w których malarz dokonuje syntezy barwnej poszczególnych elementów pejzażu.