Od czasu wojny datuje się odejście artysty od kubizmu i zwrot ku studiom z natury. Malował pejzaże ze sztafażem w duchu naiwnego realizmu i podobnie stylizowane kompozycje figuralne. Wykorzystując i przetwarzając w poetyckiej wyobraźni wpływy dawnego malarstwa niderlandzkigo i holenderskiego, kubizmu, polskiej sztuki ludowej i współczesnych naiwnych realistów, wypracował indywidualny styl metaforyczny, emanujący lirycznym nastrojem. Częstym tematem jego obrazów były dzieci w scenach z życia wiejskiego, teatralnych, maskaradowych i karnawałowych, w prymitywizowanej i częściowo geometryzowanej formie. Uprawiał grafikę (m.in. drzeworytnicze ilustracje książkowe). W 1912-31 prowadził dziennik (wydany w 1961 w Warszawie). [zob. Malarstwo polskie, red. Janusz Fogler, Warszawa 1997].
Do rysunku dołączone jest zdjęcie, na którego odwrocie wypisane są dwie opinie: Fotografowany na odwrocie rysunek oł. na pap. o wym. 17 x 21,2 cm przedstawiający grupę liściastych drzew w parku pochodzi ze znanego mi szkicownika Tadeusza Makowskiego (1882-1932) i jest jego ręki. | Warszawa 15. IX. 1976| podpis: Jerzy Sienkiewicz| pieczątka: Prof. dr Jerzy Sienkiewicz warszawa Nowogrodzka 44 m. 3 tel 280328| poniżej napis: Zgadzam się z wyrażoną opinią| Władysława Janonka| 11.11.1989