Ignacy Dominik Niewiadomski herbu Prus I (1790 Trzcinica - 1858 Drohobycz) syn Ignacego (zarządcy dóbr księcia Stanisława Jabłonowskiego we wsi Trzcinica pod Jasłem) i Kunegundy z Myczkowskich. Ożeniony z Fortunatą, córką Szymona Boczkowskiego herbu Gozdawa, miał z nią 3 córki i 4 synów. Bratem Ignacego Dominika był Jakub Ewaryst (1780 - 1860), w wojsku polskim Księstwa Warszawskiego od 1811 r. szef biura żywności w Ministerstwie Wojny, odbył kampanię napoleońską 1812-14. W Królestwie Polskim szef biura funduszy Komisji Rządowej Wojny. Po kapitulacji powstania z 1831 r. pozostał w Warszawie i ponowił przysięgę na wierność carowi zostając radcą Najwyższej Izby Obrachunkowej. Był masonem w loży „Bouclier du Nord”.

Marcin Jabłoński uczył się malarstwa w pracowni nieokreślonego lwowskiego malarza cechowego, następnie studiował malarstwo w galeriach Krakowa, Warszawy i Wiednia. W roku 1820 osiadł we Lwowie, gdzie wkrótce zdobył duże powodzenie jako portrecista. Pracował również dla kościołów, szczególnie lwowskich, malując i odnawiając zarówno obrazy ołtarzowe, jak i polichromie. W 1848 roku otrzymał koncesję na prowadzenie zakładu litograficznego i zaniechał wtedy twórczości malarskiej. W roku 1863, utraciwszy żonę i dwóch synów w powstaniu styczniowym, sprzedał zakład i wyjechał ze Lwowa wykonując prace restauratorskie dla potrzeb kościołów i cerkwi. Na krótko przed śmiercią powrócił do Lwowa.
Portrety Jabłońskiego cieszyły się dużym wzięciem u współczesnych. Zbliżone stylistycznie do typu wiedeńskiego biedermeieru, odznaczały się trafnym uchwyceniem podobieństwa modela i dokładnością opracowania szczegółów. Rzeczowość ujęcia wielce odpowiadała ówczesnym wymogom mieszczańskiej lub urzędniczej klienteli. Obrazy Marcina Jabłońskiego znajdują się w następujących muzeach: Muzeum Narodowe w Krakowie, Muzeum Okręgowe w Rzeszowie, Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Ermitaż w St. Petersburgu, Lwowska Galeria Obrazów, Muzeum Sztuki Ukraińskiej we Lwowie.