Wlastimil Hofman uczył się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1895-99 u Floriana Cynka, Jacka Malczewskiego, Józefa Unierzyskiego i Jana Stanisławskiego. Kontynuował studia w paryskiej École des Beaux-Arts u J.-L Gérôme`a (1899-1901) i ponownie w Akademii krakowskiej w 1901-02 u Leona Wyczółkowskiego. Lata I wojny światowej spędził w Pradze (1914-17) i w Paryżu (1919-20). Po wojnie mieszkał w Krakowie, skąd w roku 1934 wyjechał w podróż artystyczną do Włoch. W czasie II wojny przebywał na emigracji w Palestynie. Powrócił do Krakowa w roku 1946, a od roku 1947 na stałe zamieszkał w Szklarskiej Porębie. Należał do wielu stowarzyszeń twórczych, z którymi wystawiał swoje obrazy: od 1904 roku był członkiem Związku Artystów Czeskich Mánes, w roku 1905 współorganizował krakowską Grupę Pięciu, a w 1908 Grupę Zero. Ponadto należał do Towarzystwa Sztuka (1911), wiedeńskiej Secesji i Société Nationale des Beaux-Arts. Prace prezentował także od roku 1902 w TPSP w Krakowie i od 1906 w warszawskiej Zachęcie. Malował obrazy o tematyce religijnej, rodzajowej, portrety i pejzaże. Do swoich nastrojowych, melancholijnych kompozycji religijnych i rodzajowych wprowadzał postaci z ludu - starców, wieśniaczki, dzieci, a także z Biblii czy mitów.
Bolesław Szarecki (1874 Mińsk - 1960 Warszawa) - generał dywizji, profesor nauk medycznych. Ukończył Wojskową Szkołę Felczerską w Kijowie. Absolwent i pracownik Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu w Charkowie. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej, I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej. Od 1919 roku ordynator oddziału chirurgicznego w Głównym Szpitalu Wojskowym. W 1933 roku przeszedł w stan spoczynku. W 1939 roku na własną prośbę zmobilizowany. Wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną w Trembowli - do roku 1941 internowany w radzieckich obozach m.in. w Kozielsku. W 1941 roku wstąpił do Armii Polskiej Władysława Andersa - mianowany generałem brygady oraz szefem Służby Zdrowia. Trafił na Bliski Wschód a potem do Włoch, gdzie został Naczelnym Chirurgiem i Inspektorem Szpitalnictwa II Korpusu Polskiego. Kierował pracą Głównego Punktu Opatrunkowego podczas bitwy pod Monte Cassino w 1944 roku. W 1945 roku powrócił do Polski. W latach 1945-1949 pełni funkcję zastępcy, a następnie szefa Departamentu Służby Zdrowia MON. W latach 1949-1957 piastował stanowisko Naczelnego Chirurga WP. Jego imię nadano Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Wieloletni działacz i prezes (1946- 53) Polskiego Związku Łowieckiego.
PARA PORTRETÓW GEN. BOLESŁAWA SZARECKIEGO, 1940 i 1943
A) Akwarela, karton;
24,4 x 18 cm w świetle passe-partout
Sygnowany l.d.: W Hofman Kpt. | ma zaszczyt ofiarować | w dowód wiecznej wdzięczności | Kozielsk 12. IV. 1940.
B) Ołówek, papier;
24,4 x 20 cm w świetle passe-partout
Sygnowany p.d.: Panu Generałowi | na pamiątkę | Wlastimil Hofman | 19/XI 43 Nazaret
Wlastimil Hofman uczył się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1895-99 u Floriana Cynka, Jacka Malczewskiego, Józefa Unierzyskiego i Jana Stanisławskiego. Kontynuował studia w paryskiej École des Beaux-Arts u J.-L Gérôme`a (1899-1901) i ponownie w Akademii krakowskiej w 1901-02 u Leona Wyczółkowskiego. Lata I wojny światowej spędził w Pradze (1914-17) i w Paryżu (1919-20). Po wojnie mieszkał w Krakowie, skąd w roku 1934 wyjechał w podróż artystyczną do Włoch. W czasie II wojny przebywał na emigracji w Palestynie. Powrócił do Krakowa w roku 1946, a od roku 1947 na stałe zamieszkał w Szklarskiej Porębie. Należał do wielu stowarzyszeń twórczych, z którymi wystawiał swoje obrazy: od 1904 roku był członkiem Związku Artystów Czeskich Mánes, w roku 1905 współorganizował krakowską Grupę Pięciu, a w 1908 Grupę Zero. Ponadto należał do Towarzystwa Sztuka (1911), wiedeńskiej Secesji i Société Nationale des Beaux-Arts. Prace prezentował także od roku 1902 w TPSP w Krakowie i od 1906 w warszawskiej Zachęcie. Malował obrazy o tematyce religijnej, rodzajowej, portrety i pejzaże. Do swoich nastrojowych, melancholijnych kompozycji religijnych i rodzajowych wprowadzał postaci z ludu - starców, wieśniaczki, dzieci, a także z Biblii czy mitów.
Bolesław Szarecki (1874 Mińsk - 1960 Warszawa) - generał dywizji, profesor nauk medycznych. Ukończył Wojskową Szkołę Felczerską w Kijowie. Absolwent i pracownik Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu w Charkowie. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej, I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej. Od 1919 roku ordynator oddziału chirurgicznego w Głównym Szpitalu Wojskowym. W 1933 roku przeszedł w stan spoczynku. W 1939 roku na własną prośbę zmobilizowany. Wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną w Trembowli - do roku 1941 internowany w radzieckich obozach m.in. w Kozielsku. W 1941 roku wstąpił do Armii Polskiej Władysława Andersa - mianowany generałem brygady oraz szefem Służby Zdrowia. Trafił na Bliski Wschód a potem do Włoch, gdzie został Naczelnym Chirurgiem i Inspektorem Szpitalnictwa II Korpusu Polskiego. Kierował pracą Głównego Punktu Opatrunkowego podczas bitwy pod Monte Cassino w 1944 roku. W 1945 roku powrócił do Polski. W latach 1945-1949 pełni funkcję zastępcy, a następnie szefa Departamentu Służby Zdrowia MON. W latach 1949-1957 piastował stanowisko Naczelnego Chirurga WP. Jego imię nadano Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Wieloletni działacz i prezes (1946- 53) Polskiego Związku Łowieckiego.