Para późnobarokowych rzeźb geniuszy w osobach chłopców w strojach historycznych - jednego w rzymskiej zbroi torsowej z paskami (tzw. pteriges), drugiego w kaftanie i tunice, z podpiętym na biodrach fragmentem bogato drapowanej tkaniny - pochodzi z ołtarza, w którym stanowiła zapewne figury asystencyjne. Bez wątpienia jest to dzieło Thomasa Huttera (1696-45), jednego z ważniejszych rzeźbiarzy późnego baroku w Polsce, poprzedzających swą twórczością na terenach Południowowschodniej Rzeczpospolitej bujny rozkwit tzw. lwowskiej szkoły rokokowej. Przybyły z Południowej Bawarii, zapewne z okolic Weilheim k. Monachium, uczył się Hutter zarówno w kraju rodzinnym, jak też w Austri oraz w Pradze, w warsztacie Ferdinanda Maximiliana Brokoffa. Rzeźbiarz wstąpił w 1718 r. w Krakowie do jezuitów, dla których pracował głównie w Sandomierzu, a po odejściu w 1726 r. z zakonu także dla innych zgromadzeń i dysponentów duchownych i świeckich we Lwowie, Przemyślu, Rzeszowie i Jarosławiu, gdzie ostatecznie osiadł i założył świecki, znakomicie prosperujący warsztat. Powstawały w nim wielkich rozmiarów zespoły ołtarzowe, największy dla kościoła bernardynów we Lwowie (1736-40), a także pojedyncze rzeźby drewniane, kamienne i stiukowe. Swoim zasięgiem obejmował on ogromny obszar rozciągający się między północno-wschodnimi krańcami Ziemi Sandomierskiej, okolicami Lwowa, a Tarnowem, z pojedynczymi dziełami występującymi na Podlasiu i Podkarpaciu. Prezentowane tu rzeźby są typowe dla twórczości Huttera z lat ok. 1725-40. Wśród postaci zaludniających hutterowskie ołtarze bardzo wiele było tego rodzaju postaci chłopców, często w antycznym, historyzującym, czy egzotycznym przyodziewku, pełniących funkcje alegoryczne, objaśniających jako tzw. geniusze znaczenie ideowe obrazów czy pozostałych rzeźb ołtarzowych. Najbliższe prezentowanym tu figurom są rzeźby chłopców z ołtarza Św. Barbary w kościele Św. Pawła w Sandomierzu powstałe między 1727, a 1736 rokiem, oraz podobne rzeźby z kilku ołtarzy bocznych kościoła bernardynów we Lwowie z ok. 1736-40 roku.
drewno lipowe polichromowane i złocone;
wys. 104 i 107 cm.
ok. 1725-40.
Para późnobarokowych rzeźb geniuszy w osobach chłopców w strojach historycznych - jednego w rzymskiej zbroi torsowej z paskami (tzw. pteriges), drugiego w kaftanie i tunice, z podpiętym na biodrach fragmentem bogato drapowanej tkaniny - pochodzi z ołtarza, w którym stanowiła zapewne figury asystencyjne. Bez wątpienia jest to dzieło Thomasa Huttera (1696-45), jednego z ważniejszych rzeźbiarzy późnego baroku w Polsce, poprzedzających swą twórczością na terenach Południowowschodniej Rzeczpospolitej bujny rozkwit tzw. lwowskiej szkoły rokokowej. Przybyły z Południowej Bawarii, zapewne z okolic Weilheim k. Monachium, uczył się Hutter zarówno w kraju rodzinnym, jak też w Austri oraz w Pradze, w warsztacie Ferdinanda Maximiliana Brokoffa. Rzeźbiarz wstąpił w 1718 r. w Krakowie do jezuitów, dla których pracował głównie w Sandomierzu, a po odejściu w 1726 r. z zakonu także dla innych zgromadzeń i dysponentów duchownych i świeckich we Lwowie, Przemyślu, Rzeszowie i Jarosławiu, gdzie ostatecznie osiadł i założył świecki, znakomicie prosperujący warsztat. Powstawały w nim wielkich rozmiarów zespoły ołtarzowe, największy dla kościoła bernardynów we Lwowie (1736-40), a także pojedyncze rzeźby drewniane, kamienne i stiukowe. Swoim zasięgiem obejmował on ogromny obszar rozciągający się między północno-wschodnimi krańcami Ziemi Sandomierskiej, okolicami Lwowa, a Tarnowem, z pojedynczymi dziełami występującymi na Podlasiu i Podkarpaciu. Prezentowane tu rzeźby są typowe dla twórczości Huttera z lat ok. 1725-40. Wśród postaci zaludniających hutterowskie ołtarze bardzo wiele było tego rodzaju postaci chłopców, często w antycznym, historyzującym, czy egzotycznym przyodziewku, pełniących funkcje alegoryczne, objaśniających jako tzw. geniusze znaczenie ideowe obrazów czy pozostałych rzeźb ołtarzowych. Najbliższe prezentowanym tu figurom są rzeźby chłopców z ołtarza Św. Barbary w kościele Św. Pawła w Sandomierzu powstałe między 1727, a 1736 rokiem, oraz podobne rzeźby z kilku ołtarzy bocznych kościoła bernardynów we Lwowie z ok. 1736-40 roku.