Rysunki Gosi Bartosik, jednej z najlepszych, współczesnych, polskich rysowniczek, zajmują szczególne miejsce w krajobrazie polskiej sztuki. Artystka, choć zajmuje się także malarstwem i grafiką, świadomie przykłada największą wagę do rysunku, który w jej ocenie stanowi: „szczególny język, dający pełną autonomię i prawo do głosu, spełniając bardzo ważną rolę w kształtowaniu myślenia, patrzenia, wnikliwego obserwowania i czerpania z otoczenia […] który pomaga zachęcić do mądrego uczestnictwa w tworzeniu i odbiorze sztuki i rzeczywistości […], do innego spojrzenia na samo rysowanie, pomaga odczarować „niepowagę” rysunku, wskazać, że jest istotny dla każdego, niezależnie od wieku, wiedzy, statusu społecznego”. Rysunki Bartosik pełne są hybrydowych, człowiekopodobnych form przejściowych, splątanych tworów biologiczno-organiczno-przedmiotowych, krzyżówek ludzko-zwierzęcych, które choć nie w pełni identyfikowalne, trudno definiowanle, to jednak zawsze emanują niezwykle silnymi emocjami, poruszają głębokie rejestry wrażliwości. Mimo pozornej złożoności postaci, są one rysowane w dość minimalistycznym ujęciu, wyrażając się w kilku podstawowych kreskach, wzbogaconych tylko niezbędnymi plamami kolorów. Rysunki Bartosik raz enigmatyczne, niemal lakoniczne, innym razem rozbudowane i bardziej kolorowe, sprawiają zawsze wrażenie dotykania meritum, trafiania w punkt, choć trudno nam określić czym ów punkt jest – i to stanowi właśnie olbrzymią siłę jej rysunków. W rysunkach tych zobaczymy kobiecość, zmysłowość, cielesność, siłę popędów, naturę, unifikację świata przyrodniczego i tego wytworzonego ludzką ręką, zespolonego w opowieści, która może zaistnieć tylko w formie rysunku, gdyż nie da się jej opowiedzieć słowami jakie znamy w mówionym języku. W rysunkach Gosi Bartosik, przejawiających silną fascynację street-artem i uproszczoną formą, odnajdujemy wątki autobiograficzne, przedstawione jednak jako zagadnienia uniwersalne – własna kobiecość, erotyka, pewność i niepewność, role społeczne, emocjonalność. Gosia Bartosik jest absolwentką Wydziału Malarstwa i Grafiki Warsztatowej na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, dyplom z grafiki warsztatowej uzyskała w 2012 roku, obecnie doktorantka w tej uczelni. Oprócz indywidualnych i zbiorowych wystaw w przestrzeniach prywatnych oraz w wiodących instytucjach sztuki (przede wszystkim w Polsce oraz w Niemczech), swoje prace prezentuje w publikacjach, zinach i malarstwie ulicznym, a także przy okazji działań twórczo-aktywistycznych w przestrzeniach pozagaleryjnych. Jej prace znajdują się w cenionych kolekcjach prywatnych i publicznych.